Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Proces

czkawka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
czkawka

czkawka

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Zaczynam łagodnie

I powoli się nad sobą pastwię.

W imię Ojca,

Zasad i innych mało istotnych kryteriów.

Dostrzegam błędy.

W osądzie tym jestem zaś bezbłędna.

Biję się w pierś.

Mocno.

Raz, dwa, trzy.

Moje oko za wszystkie inne znane mi oczy.

Protokół sporządzono.

Podpisano- Sędzia niesprawiedliwy.

Ja.

9
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano

Aczkolwiek uważam, że pastwienie się nad sobą nie jest dobrym sposobem na życie, trzeba siebie umieć kochać (vide kochaj bliźniego swego jak siebie samego), bez tego praktycznie nie jest możliwe pozytywne uczucie do reszty świata, to tekst odbieram bardzo pozytywnie, jako obraz pewnego stanu duszy/psychiki (jak kto woli), który nie jest mi zupełnie obcy.

 

Pozdrawiam :)

2
czkawka

czkawka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Dared Dokładnie o tym Ojcu mowa, stąd też ta wielka litera, użyta jak najbardziej celowo

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam

@Sylwester_Lasota Dziękuję bardzo za komentarz. Pastwienie się nad sobą, jest bardzo ciężkim tematem, jest to dokładnie to co chciałam ująć poprzez "sędzie niesprawiedliwego"- trudne jest życie z takim podejściem. I ten właśnie stan duszy chciałam tu zawrzeć

Pozdrawiam ciepło.

2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Roma
      tak jak serce

      Przez Roma · Opublikowano

      @Leszczym dziękuję bardzo :) 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Też tak myślę, a "Skacz ze mną na bombę" ostatnio cały czas przesłuchuję, teledysk też jest świetny :)
    • Wewnętrzny Odgłos
      Pielgrzymi absurdu…

      Przez Wewnętrzny Odgłos · Opublikowano

      Biedne dusze w kajdanach betonu, Stawiane niejednokrotnie do pionu, Wpajany bezdenny kult posłuszeństwa, Dający posmak pustego zwycięstwa.   Prowadzi to do wielkiej indolencji, W rozpoznaniu sensu egzystencji, Brną, lgną, idą, biegną… pielgrzymi absurdu, Do swego bezwartościowego brudu.   Rączki, jak na zawołanie składają, Ile trzeba, tyle pieniędzy dają, Czarnym mafiozom - siedziba Watykan, Wyzyskujący każdego ponad stan.   Wychowani pod nadzorem komuny, Zajmujący niewolnicze trybuny, Posiadający ten represyjny gen, Chcą bardzo zrzucić przebudzonych ze scen.   Jednak, iskra pradawnej prawdy się tli, Sprawi, że ci źli będą głośno wyli, Czas zakończyć spustoszenie ludzkości, Rozpocząć przebudzenie z ciemności.   Wyzbądźmy się kataklizmu systemu, Bo ten zaszkodził byciu człowieczemu, Metafizyczny bunt już się zaczyna, Oto jest - nasza szczęśliwa nowina!   System - był, jest i będzie moim wrogiem, Nie pozwolę by był dalszym wymogiem, Ja, jako stara, światłoczuła dusza, Myślę, patrzę, aprobatę zagłuszam.   Kochani wy moi, bracia i siostry, Wbijemy w ziemię niewdzięczne monstry, Nie siłą i dumą, którą ci lubią, Miłością i prawdą, którą ci gubią.   Uśmiechem, empatią, wędrówką duszy, która pozbawia tych Ziemskich katuszy, Mistyczna prawda się zawsze obroni, Bo ta od zepsucia ciemnego stroni.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Dagna
      Po kilku latach

      Przez Dagna · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota …wówczas ze Wschodu, dziś z Zachodu, bo marksizm w Europie ma się lepiej niż w USA; nie, nie odrobiliśmy lekcji, ale wciąż można wrócić do korzeni chrześcijańskich i wolności wewnętrznej, danej nam od Boga, pozdr.
    • Wakss
      Szlochy sklepień

      Przez Wakss · Opublikowano

      Pod poezji władaniem prośby wysyłałem, pragnąc, by w strzelistości sklepienia wpadały, w których widmowe marzenia — do tej nocy trwały, by trwożyć moje myśli, które wam oddałem.   Dzisiejsze pomroki, co głucho spoglądały na moje liche żale — w cierpienia odziane, gdy łzą obserwowałem uczucia wyśmiane, jakby wszystkie wasze córy spleen zrzucać chciały.   Lecz otchłań się na warstwy gniewne rozstąpiła: niebo w drżenia porosło, płaczem chmur spłynęło, a ziemia suszą trwała, wilgoć rozproszyła.   Przede mną groteskowa smukłość rosnąć poczęła, kończynami obrosła, wyrazistą czaszką, twarzyczką niewiasty, co w takim pięknie płynęła…       (ps. Kontynuacja wczorajszego wiersza)
    • Rafael Marius
      Motyl

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        U mnie nie ma. Byłem dzisiaj. Jest za złotokap.     To ci się poprawiło.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...