Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Gniecie wciąż wewnątrz

Zapadł się we mnie dzisiaj

Księżyc na niebie

 

Płomień przygasa

Na pół pęknięte serce

Księżyc w ramionach

 

Odbicie w tafli

Tafli nocnego lustra

Księżyc w jeziorze

 

Pustka sklepienia

Cienie dawnego blasku

Księżyc pod wodą

 

Opadł już na dno

Nastała cisza kiedy

Księżyc utonął

Edytowane przez yuzu
błąd stylistyczny (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@iwonaroma Przyznam szczerze, że kompletnie nie zwróciłem na to uwagi, a tak naprawdę wystarczyłaby prosta zmiana jednego słowa żeby wyglądało to lepiej :D Dziękuję bardzo za cenną uwagę, jeżeli w przyszłości zdecyduję się opublikować coś jeszcze to postaram się być uważniejszy :)) *edit: zamieniłem "mnie" na "wciąż"

@Dawid Rzeszutek Dziękuję bardzo za miłe słowa ;) Również pozdrawiam!

@poezja.tanczy Dziękuję za opinię! Biorąc pod uwagę, że to pierwsza rzecz jaką publikuję, bardzo motywuje mnie to do dalszej pracy :D 

@sam Można prosić o rozwinięcie myśli? Konstruktywna krytyka zawsze bardzo mile widziana :D

Edytowane przez yuzu (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zwróciłem się do kolegi komentującego nie do autora to po pierwsze. Po drugie, prosić zawsze można, ale mnie się nie chce krytykować, więc proszę mnie nie zmuszać.
@poezja.tanczy dzięki za odpowiedź, żartując - pierwsze słyszę o poziomkach w haiku, chyba że to coś podobne do malin :))))
A jak nie rozumiecie żartu to jak możecie zrozumieć czym jest haiku? :)))
A może ktoś zapomniał o dopisku, że to senryu ?

Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Imię bez głosu. Ciało bez granic. Krucha — jak snów porcelana, w mroku zrodzona, z gwiazd, popiołu i tchnienia. W niej śpią korzenie światła, płyną soki życia, jak krwiobieg rzek. W jej oczach odbija się milczenie planet. Gdy ją dotykasz — otwiera w tobie czas, gdy obejmujesz — zasiewa ciemność. Jest kołyską bez dzieciństwa, która nie umiera. Dla ciebie - powrotem w gwiezdny pył. .
    • @Alicja_Wysocka Piękny, delikatny wiersz! Naleweczki - dzika róża i orzech włoski - jako małe radości, które można sobie stworzyć nawet w trudnych chwilach. Ta metafora "zamknięcia się w słoiku" jest bardzo trafna i wzruszająca. Lubię też, jak subtelnie pokazujesz, że nawet w tej piwnicy, w tej samotności, pozostaje miejsce na nadzieję - zapach róży i światło przez okienko. Jest w tym coś bardzo prawdziwego o tym, jak radzimy sobie z trudnymi emocjami.  
    • @Wochen Napisałeś smutną fraszkę - kontrast między światem kultury wysokiej a brutalnością codzienności. Mimo obfitości pięknych słów w literaturze, w realnym życiu dominuje przemoc i wulgarność. Pozdrawiam.   
    • @Marek.zak1 - Cóż, uczniu, jeśli czytelnik zrozumie utwór źle, znaczy to, że autor napisał go zbyt dobrze! Bo prawdziwe arcydzieło to takie, które każdy rozumie inaczej, a wszyscy mają rację.   Pozdrawiam. :)))  
    • @Annna2Fajna fraszka!    A na brzegu siadła żaba, co z opinią nie czekała. Kumka sobie - lecz nie cicho: "Ależ z traszki wielkie licho! Wiersze pisze? Toż to sztuka!" "Droga traszko, nie bądź wredną laską! Lepiej ze mną kumkaj w stawie, zamiast myśleć wciąż o sławie. Bo od wierszy i uniesień, lepszy jest - komarowy  wrzesień!"
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...