śmierć

[pan X.]

symulacja życia
przecina pętlę rzeczywistości
zaciśniętą na mym karku
duszę się
niczym zamknięta
mysz w słoiku

ból serca
przeszywa moje ciało
znikam
niezauważona
przez miliony dociekliwych oczu

troska o rzeczy doczesne
nie ma już sensu
teraz stoję
przy tronie babki śmierci

[blazen]

„symulacja życia
przecina pętlę rzeczywistości
zaciśniętą na mym karku

duszę się
niczym mysz
zamknięta w słoiku

ból serca
przeszywa moje ciało
znikam
niezauważona
przez miliony dociekliwych oczu

troska o rzeczy doczesne
nie ma już sensu
teraz stoję
przy tronie babki śmierci”



Ja bym tak widział ten wiersz.
Nie jest to pewnie forma doskonała,
gdyż nie znam Twoich uczuć.
Nie wiem na przykład czy to babcia Twoja umarła
czy to śmierć nazywasz babką.
Wiersz podoba mi się ładnie się czyta.
Dziękuję za zaufanie
Pozdrawiam