Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zgłoś

  • Niestety, Twoja zawartość zawiera warunki, na które nie zezwalamy. Edytuj zawartość, aby usunąć wyróżnione poniżej słowa.
    Opcjonalnie możesz dodać wiadomość do zgłoszenia.

    ×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Przywróć formatowanie

      Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

    ×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

    ×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

    ×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.

    ×


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • Kwiatuszek
      Pisklę

      Przez Kwiatuszek · Opublikowano

      @Tectosmith Miło mi, że mój wiersz wywołał u Ciebie uśmiech. Dziękuję za czytanie i pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @violetta Dziękuję Ci bardzo za odwiedziny i serduszko. Pozdrawiam cieplutko   @Berenika97 Jaka śliczna kontynuacja Dzięki wielkie i pozdrawiam Cię @Kwiatuszek @Natuskaa @Rafael Marius @MIROSŁAW C. @infelia @huzarc @Wochen Bardzo Wam dziękuję i każdego z osobna ciepło pozdrawiam!
    • Niewygoda
      Górale, ho!

      Przez Niewygoda · Opublikowano

      A my - błąd, i z dziada pan, i napada: dzidą łby ma.  
    • Berenika97
      Karierowiczostwa skutki uboczne

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Manek Celne! – klasyczna fraszka w najlepszym wydaniu. Prawda o tym, że im ktoś wyżej w hierarchii, tym lepiej widać jego... powiedzmy... niedoskonałości. Może lepiej pozostać gdzieś na średniej gałęzi, gdzie d..pą świeci się dyskretniej.
    • Berenika97
      A może i to ....

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Starzec Ta gra słów trafia prosto w sedno – jedno "u" i cała filozofia życia. Najpierw serce boli od westchnień, potem kolana – od przysiadów. Romantyk patrzy w gwiazdy, reumatyk – w barometr.
    • Berenika97
      na dziale

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Leo Krzyszczyk-Podlaś Wiersz się czyta jak przepływające przez las światło – nie wiadomo gdzie zaczyna się cień, a gdzie blask. Te "mgły" – żywe, zmieniające się z porami roku. Jesienią płoną kolorami, zimą zbierają siły, szeleszczą, pachną. Piękne obrazy. Bardzo liryczny.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...