Zgłoś

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki :)   Pozdrawiam

@A.Between Piękny wiersz, poruszający portret kobiety zamkniętej w pułapce zewnętrznego spojrzenia i wewnętrznego wygaszenia. Bardzo mi sie podoba. 

@RadosławW wierszu widzę portret człowieka, który przeszedł od młodzieńczych marzeń do dorosłej rezygnacji, zachowując przy tym pewien dystans i autoironię.

Tam gdzie mnie nie było, to pusta ulica przed twoim domem.  Otoczona  oknami, oczami za firanką. Stałem tam kiedyś gdy zapaliłaś światło w   swoim pokoju. Duszno od spojrzeń ludzi spod zasłon. Moich oczu wlepionych  w iskry dookoła wirującej nocą wiolonczeli. Ktoś obcy wyciągnął do ciebie moją    rękę. Byłem w niebie, byłem w piekle, siedziałem już skurczony w swojej nowej trumnie. Widziałem go przed domem, stał i patrzył na nas. Tylko tu   byliśmy bezpieczni  pod żarówką sześćdziesiąt wat. Widziałem go z okna  jego cień mieszkał na murze domu naprzeciwko. Patrzył gdy ręka chwyciła   smyczek, ślizgała po strunach twojego instrumentu . Zapach rozgrzanej kalafonii smarował muzykę. Wysokie „C” rozprysło kilka kropli krwi.                                    

@Berenika97 Mogę się równie podpisać pod pierwszym wersem. W zasadzie nic innego się dla mnie nie liczy. Tylko cisza i spokój.