Lot

[JaKuba]

Lot

 

myśli spowite przez mgły

pragnienie lotu się kłębi

w sercu z tytanu i lukru

choć nogi do ziemi przykute

 

każdy przyruch powietrza

i każde pióro jak kluczyk

otwiera drzwi do przestworzy

do świata niesfornych karuzel

 

dziś staną się mym wybrzeżem

krawędzią początków i końców

zbitych luster fragmenty

bo zaraz im zniknę z radarów 

 

zawyją syreny i dusze

trąbka przywoła nostalgię

wicher zanuci melodię

gdy wejdę w krainę koszmarów

 

zbłąkany wspomnę doczesność 

między mym za i Twym przeciw

posklejany z marzeń i głupot

uchwycę żal pełną piersią

 

pod powieką nakreślę powrót

pójdę nad krawędź istnienia 

i spojrzę w oczy ciemności

by runąć znów w swe jestestwo

 

i wrócić w krzyku do bieli 

czasem zabazgrać obrazy

powtórzyć w pętli scenariusz

ułożyć ósemkę do snu 

 

w labiryntach emocji i uczuć 

zostawić ślady na ścianach

by były mi drogowskazem

gdy znowu pokocham swój ból