Nie chcę, abyś była historią

[Arsis]

Mój głos idzie poprzez mury, podłogi, szyby. Wsiąka w nicość. Rozprasza się wraz z biciem

mojego serca…

 

Słońce oślepia moje oczy. Niemiłosiernie parzy, wyciskając łzy.

Słońce na liściach drzew, na korze, na asfalcie drogi…

 

Nie chcę, abyś była historią, albowiem pada tam wczorajszy deszcz i skapuje poprzez palce

prosto na twarz…

 

Wróć.

Proszę…

 

Wiem, to wszystko moja wina.

Moja… Moja cholerna wina…

 

Nie musicie mi tego

ciągle powtarzać.

Idźcie stąd, wy wstrętne demony cynizmu… Idźcie precz!

 

Wiem, jak ją

bardzo

zraniłem.

 

Wiem…

 

Zostawcie mnie.

Ja, muszę sam…

 

Widzę swój na ścianie przechylony cień.

 

Powoli się

rozpada.

Zaprzepaszcza w czasie…

 

Nie pozwól. Wróć. Jestem tu i czekam. Na tym naszym przystanku. Tym, właśnie…

 

Wiem, mój romantyzm jest zbyt nadmierny i może zniechęcać, ale — kocham cię,

miłością najszczerszą.

 

Mój sentymentalizm.

Mój płacz…

 

Trzymam w dłoniach

twoje zdjęcie..

Ten twój uśmiech. Całą ciebie.

 

Wróć i pozwól spróbować jeszcze raz. Choć, jedyny raz.

 

Wróć i bądź.

Ja, będę.

 

W majowej

rosie łąk,

w kwiatach…

 

W bujnym ogrodzie…

 

Wiesz, idę teraz sam a ptaki zrywają się do lotu,

spłoszone nagłym westchnieniem. Lecą, gdzieś, nie wiadomo, gdzie.

 

Idę, wśród wyblakłych kolorów. Wśród czerni i bieli. Wśród szmerów ulicznego ruchu…

 

Nie pozwól…

 

(Włodzimier Zastawniak, 2023-04-28)

 

 

 

 

Edytowane 29 Kwietnia 2023 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Ewelina]

@Arsis wzruszyłam się. 

Pozdrawiam serdecznie.

[Eleonora]

Wzruszający wiersz...