Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Tectosmith

Świetne zdjęcie. Tu już kiedyś miałem rozmowę na temat czarnobiałości i koloru, bo według mnie kolor nie góruje nad monochromatycznością. Powiedziałem chyba, że kolor niczego nie dodaje, i podtrzymuję. Filmy często kręci się jako czarnobiałe, tak widzi oko kamery, a kolor jest tylko dla ludu, który nie zniósłby inaczej. Czyli oni zarys światła zostawiają dla siebie. Żeby ujrzeć pierwotny zamysł, należy wyplenić barwy. Pierwsze dwa wersy też mi tu jakoś pasują do takiego filmoznawczego odbioru. Myślę, że kompletnie o co innego Ci chodziło. A może nie. 

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Opublikowano

@Olgierd Jaksztas  Przyznam Ci się, że nie potrafię dokładnie opisać o co w tym wszystkim chodzi bo wersy odzwierciedlają nie określone emocje, jakie we mnie czasami powstają. W ten sposób sam także odkrywam na nowo znaczenie tego, co napisałem.

O kolor i jego brak w zdjęciach czy filmach nie będę się "kłócił" bo i jedno i drugie ma swoje zastosowanie. Generalnie zdjęcia robię w kolorze, staram się wyłowić barwy albo uchwycić chwilę. Jednak czasami zdjęcia odbarwiam jeśli mam w tym jakiś cel tak, jak powyżej. Jak na razie nie udało mi się jeszcze celowo zrobić czarno-białego zdjęcia, ale wciąż się wszystkiego uczę.

Dziękuję serdecznie za komentarz i również pozdrawiam :-)

@Leszczym Dziękuję za serduszko i pozdrawiam.

@aisDziękuję za serduszko. Pozdrawiam.

Opublikowano

@Tectosmith

No ja głównie kolorowe również, bo widzę w kolorze. Ale czasem wiem, że kolor trzeba będzie usunąć, bo jest po nic. Robisz aparatem? Ja w tej chwili tylko telefonem. Edytuję w telefonie, na szczęście wyświetlacz mam w miarę, pod tym kątem kupowałem. Planuję monitor do grafiki kupić, ale to będzie z 10 kawałków pewnie. Jednak wkrótce powinienem mieć środki. Umieszczasz swoje zdjęcia gdzieś, na Flickr czy Insta?

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Olgierd Jaksztas Ja robię aparatem, ale przyznam się, że ze względu na poręczność przydałby mi się odpowiedni smartfon. Na razie nie mam na to środków.

Umieszczam na Instagramie a część także na Facebooku. Na Flickr mam konto, ale jeszcze go nie urządziłem.

Cholercia, nie wiem czy na naszym forum można się "reklamować" w postach, ale zaryzykuję.

Tutaj mnie znajdziesz :

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam ponownie :-)

Opublikowano (edytowane)

@Tectosmith

Już widziałem, dzięki jeszcze raz. Dobre są, a poznaję to po tym, że z przyjemnością patrzę, zmniejszoną tylko o to, że gdyby je przeedytować, niektóre byłyby super. Dlatego ja potrzebuję tego monitora, bo niektóre moje są głęboko edytowane, niestety tylko w telefonie. Na Flickr mam kilka nowszych, jeśli masz ochotę:

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Edytowane przez Olgierd Jaksztas (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jesteś niemożliwy:). Nie wiem wprawdzie, jak to odbiorą dziewczyny, bo mają jednak większe doświadczenie. Pozdrawiam.
    • @KOBIETA @M jak Malkontent również milo
    • @Migrena  Nie znam się… chociaż, nie zawsze jest tak, jak tutaj „Przeglądowo/okresowo”
    • W poczekalni pachnie lękiem i lawendą, jakby ktoś spryskał powietrze zapachem wszystkich tajemnic, które kiedykolwiek urodziły się w ciele kobiet. Siadam na krześle, które trzeszczy jak archiwum kobiecych wnętrz, jakby jego śrubki znały alfabet ud, miednic i brzuchów, z których powstawały małe światy, wielkie dramaty i czasem tylko zwykłe „wszystko w normie, proszę pani”. Wchodzi on - ginekolog, nawigator po oceanie kobiecego świata, pół‑detektyw, pół‑astronom macicy, który nawet cień owulacji potrafi wyczytać z mapy kosmosu, jakby szukał sygnałów życia w galaktyce, gdzie kosmici zapomnieli wysłać instrukcję obsługi ciała. - Proszę się położyć, mówi, tonem nauczyciela cyrku, który zaraz pokaże sztuczkę, ale z delikatnością kota na rozgrzanej blasze. Rozchylam nogi, odsłaniając wszystko tak dokładnie, że czuję się jak eksponat w świetle reflektorów, a on wchodzi z uśmieszkiem jak ktoś, kto właśnie dostał dostęp do części świata zwykle zamkniętej na trzy zamki, z narzędziem, które wygląda jak miniaturowy teleskop do planet rodzących życie i dramat jednocześnie. Przesuwa się delikatnie, a moje ciało otwiera się jak mapa nieznanych galaktyk. Tam, gdzie światło reflektora pada najczułej, kryje się punkt G - maleńka, pulsująca perła, jakby sam wszechświat zostawił w tym zakątku tajemnicę radości, miniaturową gwiazdę gotową rozbłysnąć. Łechtaczka - subtelna świątynia przyjemności - rozkwita w mikroskopijnym rytmie życia, otwierając się jak kwiat poranka, którego zapach zna tylko kosmos i ja. Ginekolog spogląda z powagą astronoma, który odkrywa nowe planety w galaktyce wnętrza kobiety, z zachwytem notując każdy puls, każdy fałd, każdą drobną tajemnicę, jakby patrzył na arcydzieło, które powstało z najczystszej geometrii życia. - Hm…  mruczy jak stary kocur, który właśnie odkrywa nowe królestwo myszy. - To jest prawdziwa galeria natury! Każda fałdka, każdy zakamarek, każdy sekret - arcydzieło! Czuję, że moje ciało staje się mapą starożytnych labiryntów, a on jest Minotaurem‑przewodnikiem, który wie, gdzie czai się każdy strach i każda nadzieja. - A tutaj…  wskazuje narzędziem - -  kwitnie życie i… ewentualnie mała niespodzianka. Chichotam w duchu, bo w tej ceremonii nie ma miejsca na wstyd, tylko na absurd i kosmiczny zachwyt nad ludzkim wnętrzem. Na koniec odchodzi z miną człowieka, który własnie zgarnął złoty medal w konkursie „Co kryje się w środku?”, odbierając statuetkę z miniaturowym teleskopem i konfetti z hormonów. A ja zostaję tam - pół naga, pół święta - leżąca jak robot na przeglądzie technicznym, bez osłony, gotowa na diagnozę życia, z nogami otwartymi jak szuflada w warsztacie, zastanawiając się, czy życie naprawdę jest tak proste, że wystarczy jeden ginekolog, żeby zrobić mi tylko przegląd okresowy i powiedzieć z entuzjazmem: „Wszystko działa, proszę pani, proszę tylko nie zapominać o smarowaniu.”    
    • @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...