Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zgaszony uśmiech

marta 50
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

marta 50

marta 50

Opublikowano
Opublikowano

Zapasy na strychu, cukier, sól, mąka,
metalowy krzyż, czarna garsonka 
zwężana co jakiś czas. Zapach naftaliny.

 

W pokoju naprzeciw Matki Boskiej staruszka 
często modliła się, za wszystkich, o pogodę
na ostatnią podróż, nie daj Boże w święta.

 

Piwonie pod jej oknem patrzyły, jak beztrosko  
niosłem uśmiech, wiedziała już przed drzwiami, 
że w kuchni obrazem na podłodze przemieni we łzy. 

4
Waldemar_Talar_Talar

Waldemar_Talar_Talar

Opublikowano
Opublikowano

Witaj - podoba się owe zwężanie garsonki - 

                                                                                Pozdr.serdecznie.

                                                                                  

Asia Rukmini

Asia Rukmini

Opublikowano
Opublikowano

Wszystko się zgadza.  Klimat wiersza pasuje do babcinego usposobienia i oczami wyobraźni widzę ją w kuchni. Jest we mnie jakiś sentyment. Tymbardziej, że świat zmienia się kulturowo, takich babć już coraz mniej. Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Teoria bezwzględności uczuć

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Trudno mi o tym pisać, ale lubię gdy znikasz sprzed mych spragnionych oczu i jaśniejących od Twego anielskiego blasku myśli. Uciekam na długi czas lecz wiedz, że codzień wyglądam przez okna mej utraconej duszy, by choć przez krótką chwilę wyłapać twój cień, cichcem stapający w mgielnym oparze przedświtu, przez bruk parkowej alei. Ja już nie umiem kochać. Lecz nadal staram się wielbić Cię jak w boginię. Tak moje uczucie to skrajne uwielbienie. Jego wykwintny, najprzedniejszy rodzaj. Po co mi wiara w lepszy dzień? Gdy noc zimna scala mnie w jedność z łóżkiem. Pęta mnie i dusi wśród trumiennych trenów, jedwabnych sukien zesłanych mi przez demony snu, piekielnych mar.   Lecz wiem, że jest jeszcze czas. Unosi się i kręci coraz to szybciej wśród gasnących gwiazd i ciemnej materii ta niebieska mała kula. Twoje oczy prowadzą mnie w kojącą czerń niebytu. Droga mleczna, zamienia się w cichy, szemrzący głucho, westchnieniem tysięcy dusz Styks Mam tutaj Ciebie szlachetna Muzo. Twą najukochańszą, ciepłą dłoń. Wyjdę z Tobą na brzeg.   Charonie, nie trzeba mi obola. Nie dla mnie kwitną, ogrody Twej miłości. Znikaj a mnie pozostaw wśród pustynnych wydm piekieł. Jak Persefona, nie z umarłym i przeklętym a na powierzchni czas swój doczesny, wśród najpiękniejszych chwil i zabaw spędzaj.
    • Manek
      Powiedz mi czy

      Przez Manek · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski Miło mi, że się wiersz spodobał. Pozdrawiam
    • Annna2
      Kiedajszo

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena tak to jest. dziękuję
    • alakielich
      Rzeka***

      Przez alakielich · Opublikowano

      @huzarc dzieki ;););)
    • Wiesław J.K.
      matecznik

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @MIROSŁAW C. Taka chata ze słomianą strzechą, a w niej kuchnia rozgrzewana drewnem jest ciągle żywa w mojej pamięci, chociaż już dawno nie istnieje. Nie zapomnę nigdy zapachu niezapominajek 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...