Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nikt nie wie

gosiula87
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

gosiula87

gosiula87

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Każda chwila spędzona bez Ciebie
Jest jak róża wciąż raniąca serce.
Wiem, razem byłoby nam jak w Niebie,
Nie nie chcemy o tym mówić wielce,
Nie, nie chcemy! Czy nikt o tym nie wie?
Cicha woda, cichy las, motyle,
Prócz nas, prócz nas i naszej pamięci
Odważnie mówię:
Nikt nie wie tyle.

Dorma

Dorma

Opublikowano
Opublikowano


Banal niestety musze to przyznac.Fatalne rymy zwlaszcza :ciebie - niebie.Tresc podpozadkowyjesz rymom, nie ma puenty a do tego urzywasz dawno juz utartych swormuowan, gubisz rytm mieszajac rozne dlugosci wersow.Nie zapamietam raczej tego wiersza..

Ale nie zalamoj sie..Jesli zaczynasz to jeszcze wszystko przed toba i mozesz sie jeszcze wiele nauczyc
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Leona
      Anion

      Przez Leona · Opublikowano

      Tak dawno nie myślałaś - życie dalej leciało. Tak dawno nie słyszałaś, tak wiele się zmieniało. Zmieniłaś nastawienie, postanowiłaś zapomnieć. Nie ma w twym życiu Boga, coś przewróciło się w głowie. *** *** *** *** Wpadłaś w różne nałogi, stale nowe doznania. Sprzedałaś duszę diabłu ; za trochę ćpania. Podpisałaś cyrograf: - tak urodzę twe dziecko. Anion się pojawił; sprowadziłś na świat piekło.
    • Bartłomiej Boruta
      Powrót

      Przez Bartłomiej Boruta · Opublikowano

      Znowu tu jestem,   choć strumień płynie wartko.   Stoję nieruchomo,   pozwalam mu odrywać kawałki siebie:   niepotrzebne tkanki,   okruchy pomyłek,   słowa, które straciły ciężar,   zrogowaciałe płaty tęsknoty.   Tęsknota już nie boli.   Rozlała się i zastygła   w marmurową mozaikę,   odbija głuche echo kroków.   Pamiętam martwą choinkę z dzieciństwa —   jej igły ułożyły się na podłodze   w prostą wróżbę przemijania.   Tańcząca wróżka Miriam   nie potrafiła jej złamać. Mówiła o wielkim bałwanie,   któremu w żalu oddałem   moje małe serce.   Chyba wtedy zamarzłem   na zawsze —   w niezgodzie   na fałszywe słońca.   W szafie powiesiłem kożuch.   Wiem, że tam, gdzie pójdę, będzie zimno.   Odwrócę się plecami   do zielonej łąki.   Zostanę   w lodowym spokoju   i ciszy.   Jest jeszcze Ona.   Mówi do mnie.   Oddycha miarowo w mój niepokój.   Jej dłonie rozchylają moje pięści   na bukiety wysuszonych kwiatów. Dziś mam czterdzieści siedem lat.   Słońce znowu jest w Pannie
    • infelia
      Strawa

      Przez infelia · Opublikowano

      @JWF Można najeść się strachu, można literki zjadać...
    • JWF
      Strawa

      Przez JWF · Opublikowano

      prawdziwa uczta językowa :)
    • JWF
      Średnia

      Przez JWF · Opublikowano

      pomiędzy zgubieniem i znalezieniem jest zwykle... poszukiwanie - czyli trud... i tak ludzie trudzą się całe życie... poszukując czegoś, czego nie mają :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...