Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Historia Państwa - Alternatywa


Rekomendowane odpowiedzi

@staszeko

 

A dlaczego to ja mam się od kogoś uczyć? Nie, panie Stasiu, moim autorytetem moralnym jest tylko i wyłącznie Konstytucja III RP i to pan, panie Stasiu, raczej powinien się ode mnie uczyć, fakty, argumentacja i logika to potężna - niesamowita - broń, otóż to: jako pracownik Archiwum Akt Nowych pokonałem dyrektora - doktora Tadeusza Krawczaka, sprawdź: kim on jest...

 

- Nie, proszę pana, ci, którzy głosowali za wstąpieniem Polski do Unii Europejskiej - są zdrajcami, a ten nowy twór biurokratyczny, autorytarny i postkomunistyczny - to nic innego jak współczesny Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Europejskich) i ci, którzy głosowali za oddaniem wolność - niech teraz za to biorą odpowiedzialność, większość nigdy nie ma racji, tylko: mniejszość, rozumie pan, proszę pana?

 

- Nie, panie Łukaszu...

 

- Nie, panie dyrektorze, panu było wolno biegać po ulicy i lać czerwonych w imieniu Solidarności, a mi nie wolno biegać po ulicy podczas Marszu Niepodległości i lać zdrajców?

 

Koniec tematu, a dlaczego? Brak argumentów, panie Stasiu, niech pan wróci na ziemię - do realnego życia.

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Łukasz Jasiński

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Argumentów?

 

Zadałem proste pytanie, na które nie potrafiłeś, bądź nie chciałeś odpowiedzieć… Odnoszę wrażenie, że lubisz żyć zamknięty w wyimaginowanym świecie, do którego nic nie dociera i dyskutujesz sam z sobą.

 

Powodzenia.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@staszeko

 

Nie, panie Stasiu, wręcz przeciwnie, to pan ma wobec mnie wymagania, które sam pan nie jest zdolny spełnić i jest pan okropnie męczący - pewnie ze starości, powtarzam: jestem Łukasz Jasiński, a pan? Kultura zobowiązuje! To nie jest argument? Jeszcze raz powtarzam, a raczej: przypominam - jestem osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności - niesłyszącą, słuch straciłem po operacji na nosie, prawdopodobnie przez źle użytą narkozę, tym samym: posiadam nabytą niepełnosprawność - niech sam pan sprawdzi - co to znaczy, otóż to:

 

- mam na głowie mieszkanie i biurokratów,

- dwie osoby tutaj próbują mnie zmusić do pracy,

- pan próbuje mnie zmusić do nauki i pisania prozy, słowem: do pisania pierdół

 

i niech teraz pan pomyśli: gdybym wszystkich zadowolił, to: po raz kolejny zostałbym bezprawnie wyrzucony na warszawską kostkę brukową - każdy element ma wpływ na inny element - wszystkie one się łączą i nie będę po raz kolejny to samo powtarzał - stosuje pan praktykę błędnego koła - wierci, wierci i wierci pan non stop to samo w koło, to jest już nudne, więc: serdecznie zapraszam na mój wiersz pod tytułem - "Konfederacja" - w komentarzach wszystko pan przeczyta i niech wreszcie nauczy się pan przyjmować argumenty innych - oparte na życiu - faktach!

 

Opowiem panu współczesną anegdotę: niedaleko granicy białoruskiej wojskowy samochód przejechał żubra (to jest fakt potwierdzony) i wszyscy płaczą, bo: żubr umarł... Jaki pożytek mamy z żubrów - umarłego gatunku? Żaden! Tylko ich utrzymujemy i nic więcej! A jednocześnie proszę zauważyć: ile waży żubr? I teraz proszę wziąć pod uwagę - co to jest wojsko i do czego służy? A żołnierze...

 

- Puknijcie się w pusty łeb bez rozumu!

 

I to samo mogę powiedzieć: mam na utrzymaniu mieszkanie i na głowie biurokratów, jestem osobą osamotnioną nie z własnej winy i niepełnosprawną nie z własnej winy, a wy chcecie, abym jeszcze pracował i pobierał nauki, tymczasem: kto się będzie zajmował moim mieszkaniem i biurokratami? Pracując i biorąc nauki - nie będę miał czasu na zajmowanie się mieszkaniem i biurokratami, tym samym: będę miał jeszcze więcej obowiązków i kłopotów! Otóż to: 

 

- Ze skrajności na skrajność przeskakujecie! Więc: puknijcie się w pusty łeb bez rozumu!

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@staszeko

 

A czy pan w ogóle wie - co to jest komunikacja in directum? Po co pan robi kalki? Inny smaczek z życia wzięty? Onet, nomen omen: niemiecka firma, pisał wczoraj o weteranach z Afganistanu, którzy teraz są kalekami i żądają od Skarbu Państwa milionowych odszkodowań, otóż to: mój brat jest saperem i też otrzymał wezwanie do Kazunia i co? I nic - nie pojechał do Afganistanu, bo: nie podpisał żadnych dokumentów - werbowali ochotników (nieźle było można zarobić), więc: "weteranom" - gówno się należy, kończąc:

 

- Puknijcie się w pusty łeb bez rozumu!

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@staszeko

 

Tak, panie Stasiu, to bardzo smutne... Mój świętej pamięci ojciec walczył z komunizmem i postkomunizmem w latach dziewięćdziesiątych, a pan sobie wyjechał na emigrację, zamiast: walczyć, dlatego dla pana Polska jest egzotyką i nie dojdziemy do porozumienia - niech pan idzie własną drogą, ja - własną, dziękuję za rozmowę i do widzenia.

 

Łukasz Jasiński 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 9 miesięcy temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam
    • siedzimy na błoniach popijając jogurt   to jest ten moment kiedy widać jednocześnie słońce księżyc i gwiazdy   Julek mówi że początek to było jedno Wielkie Pierdolnięcie jest z technikum i wie co mówi ale ja czuję że było zgoła inaczej   byliśmy tam wszyscy na samym początku ktoś coś powiedział ktoś się nie zgodził i tak się zaczęło    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...