Iskry

[Irma]

le superflu, chose
tres necessaire

Voltaire


Oblekam się złudnym blaskiem,
co jest iskrą niewartą piasku,
ginącą jak motyl po chwili
istnienia. Rozbiegane po łąkach
nago-zielonych myśli tętent
iskier tych pustych przyspieszają.
Czerwone zapalone w nich słońce
ułudy, rozchyla ciepło jak z warg
Po cóż mi te cisze niepoświęcone,
jasnością mylną ciemne?

W tej toni, w tej rzece fantazji,
którą samotność tka wieczorami
nie ma kształtów, imion dojrzałych.
Więc po co mi te iskry, budzące się
zawsze, gdy świt nowy wstaje
i trzeba w nową drogę wyruszyć
i przez nie dom opuszczać z żalem?

_________

le superflu, chose tres necessaire
- rzeczy zbędne, to rzeczy bardzo potrzebne

[Irma]

rymy rzeczywiscie przypadkowe, jak zreszta cala forma. to specyficzny wiersz, pisany moja niewprawna w poezji reka...nie wiem czy sie moze podobac dlatego tu jest. zapraszam, o ile mozna sie mierzyc z moimi wierszami...

[Patryk_Nikodem]

Przypadkowe aczkolwiek bardzo ładne...

pozdr.

[Marek Wieczorny]

Pani Irmo!
Cieszę się, że taki "przypadkowy" wiersz mogłem przeczytać. Ciepło płynące z tego wiersza i przeplatana w nim - za czymś - nostalgia działają mocno na czytającego. Przynajmniej na mnie.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

[51fu]

Podoba mi się, że tekst płynie, przy czym na pewno nie płynie na dno. Konsekwencja w rytmie nie pozwala mu tonąć. Coś tu iskrzy... No i ciekawe motto. Pozwolę sobie wskazać powtórzenie 'nowego' w 5. i 6. wersie drugiej strofy. Chyba że to celowy zabieg. Pozdrawiam serdecznie. // 51

[Irma]

o usunieciu "tej i "tej" nie ma mowy...

[Irma]

wiem, wiem i za kazda dziekuje. Pozdrowka Paula