Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ciąg Myśli

Dekaos Dondi
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dekaos Dondi

Dekaos Dondi

Opublikowano
Opublikowano

 

pomiędzy szubienicą

a powieszeniem

pod nieboskłonem tańczę

 

gdzie skowronki fruwają do tyłu

fałszując w prawdzie przedwiosenne pieśni

lecz sączą brzmienia

w skalne echa powtórzeń

pośród zawirowań deszczowych ścieżek

wyrytych w drogowskazach

dłutem wykutym w kierunku

 

wskażą drzewa z tożsamością

słojów w poświacie sęków

wrośniętych w przeznaczenie

spełnień pił mechanicznych

żółtej krwi

 

której przesłanie coraz bardziej

zapętla zacieśnia

martwym powietrzem

aż w końcu ostatni akord

ostatnia pomyłka kroków

budzi łabędzi śpiew

 

rozsądne nuty wysysają z kołysania

ostatnie chwile

pakują w nową przestrzeń

związują czasem

 

wstążeczką

nieodwołalnie przedartą

 

w zapętleniu

przemijanie niepotrzebne

będą dla innych

 

z pomiędzy powieki a źrenicy

wycieka wzrok

szeleści wgranymi obrazami

 

kruki wydziobują ostatnie spojrzenie

w kierunku łąki

gdzie ktoś oderwał cień szubienicy

zmiął w kulkę i rzucił ku niebu

 

chyba

 

3

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Marcin Sztelak
      Empiria

      Przez Marcin Sztelak · Opublikowano

      Na marnej jakości zdjęciach wszyscy wciąż jesteśmy żywi a drzewa są soczyście zielone, mimo czerni i bieli.   Przechadzam się pomiędzy zgiętymi starością masztami latarń, szczerzą swoją bezzębność, bezskutecznie próbując rozproszyć ciemności.   Dotykam ziemi, właściwie jest prochem, przesypuje się przez palce nie pozostawiając śladu na spragnionych wilgoci dłoniach.   Księżyc rozpada się na fragmenty, może poraz ostatni, koty zerkają z flegmatyczną dezaprobatą.   Mój chwiejny krok wytycza trasę do w pocie czoła wypracowanej samotności łóżka.   Na marnej jakości zdjęciach na śmierć zapomnieliśmy uwiecznić najwarzniejszych spojrzeń, słów i gestów.   Dlatego nawet koty milczą, nic nie zakłóca przeklętej ciszy, prawdopodobnie ostatecznej.  
    • Waldemar_Talar_Talar
      Zwykła kromka chleba

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - dokładnie tak jak w komentarzu - serdecznie dziękuje za przeczytanie -                                                                                        Pzdr.uśmiechem.
    • Marcin Sztelak
      Antynomia

      Przez Marcin Sztelak · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Może i tak, a może życie to sen?
    • Zorya Holmes
      Eliksir

      Przez Zorya Holmes · Opublikowano

      Płyń we mnie rzeko czarodziejskiego napoju Brangien   Kości moje wypełniają się woskiem i winem   Coś wiem Coś widzę Coś pamiętam   W głębi kwiatu orzecha wodnego wschodzi słońce    
    • Zorya Holmes
      Zakup

      Przez Zorya Holmes · Opublikowano

      Witaj, Janie. Z wiersza wynika, że jakaś Narcyzka Cię usidliła i wciągnęła w świat swoich iluzji. Teraz może być jednak tylko lepiej. Dług zawsze można spłacić, a świat wcale nie jest szorstki i bezlitosny. Dokonywanie wyborów, choć wymaga odwagi, jest świadectwem jednego z największych darów od losu - wolności. Jeżeli się jej boisz, to wcześniej czy później ktoś to wykorzysta i Cię zniewoli, wyczuwając, że tak jest dla Ciebie wygodniej. (Oczywiście mówię do peela, jakby co...) miłego :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...