Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

przyjdzie ten czas 

nie będzie już ciebie

tylko kwiaty na twoim grobie 

znicz może ktoś zapali

zapytam - co wtedy ?

może zostanie tylko fragment  

marmuru zmurszały 

 

a jednak

coś czego nie widzisz  

każdego dnia obok ciebie 

twoimi śladami kroczy

nie pozwoli wbrew wszystkim wszystkiemu

byś zmarniał

w nicość się przeistoczył

jesteś kimś więcej niż sądzisz 

 

nie ufasz nie wierzysz

nie trzeba

wbrew tobie dla ciebie 

nigdy cię nie opuści 

nie zdradzi

nie zawiedzie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Krzysztof2022 (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I mimo Powstania Warszawskiego - Polacy są bardzo łatwo zaliczani do obozu nazistów, antysemitów, faszystów i winowajców Drugiej Wojny Światowej - wyżej wymienione powstanie w żaden sposób nas przed tym nie zabezpiecza.   Grzegorz Braun
    • Miłość! Jak jedwab - na ciele - spojrzeń, miraży nieskończenie wiele. Kwiaty majowe, głowa pochylona szuka w Twych rysach rysu Apollona.   W objęciu, w uśmiechu, wśród gier, słychać cichy szelest, tylko cichy szmer, wśród słońca fanfar, wśród dzwonków, wśród tanów, tętni i wybrzmiewa pieśń wiosny łanów.   Dech rozedrgany, a dłonie zwilżone, usta rozwarte, a oczy zmęczone. Wzrokiem wodzimy po całej przestrzeni, sobą - jak ułomkiem chleba - karmieni.   Biel skóry, czerwień - wyrwana przed ciało, cisza świata, co krzyczy - mało, mało! Zerwać, wyszarpać, napoić, ukochać, zjednoczyć się, by potem znów szamotać.   Dwa pawie, pazury, mrok i tortury! Światło! Ach - to już! I choć nad rankiem słońce blaskiem wita, wśród nocy Erosa róża zakwita.   Porzuć myśli, porzuć słowo! Tylko w szeptach, różę pochwyć kurczowo - rwij ją w szale, chciej wyszarpać jej słodycz! Tylko gniew zachowaj - i krzycz!
    • @Jacek_Suchowicz świetne :) Dziękuję Jacku :) @Migrena bardzo Ci dziękuję :) @Berenika97 cieszę się, że tak go odbierasz. Skoro tak czujesz, to znaczy, że wiersz działa :) Dziękuję pięknie :) @Nata_Kruk mam nadzieję, że dobrze Ci się wydaje, dziękuję Natko pięknie i dobrego dnia :) @Robert Witold Gorzkowski fajnie, że to zauważyłeś :) dziękuję :) @Nata_Kruk @Annna2 dziękuję Aniu, miło mi, że tak uważasz :) dobrego :)
    • @Nela Przejmujący wiersz. To obrona organizmu przed nagromadzeniem zbyt dużej ilości złych emocji. Życzę by z każdym dniem jaśniej świeciło słońce

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      . Pozdrawiam serdecznie, póki co pisz wiersze:-)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...