Mierność

[Miriam]

Kryształowy szkarłat spowity atłasem twoich rzęs,

Zasypiam do dźwięku oddechu z twoich płuc,

Nie dzielę umysłu na czworo, lecz na sześć, 

Tyle płatków opadło z czarno-białych róż.

Na miąższu serca ostatnia struga krwi,

Mówi mi, żebym Cię opuściła.

Zastygam, niedoli ramieniem spowita ,

Za okno spoglądasz i patrzysz jak Cię wita,

Ja kurczę się przy płomieniu, prawie całkiem zużyta.

Oblicza nasze jak pamiętnik kłamcy,

Kto wiedzieć mógł, że zima nas nie powita.