O brzasku

[Ewelina]

O brzasku widać że noc jak krew była żywa

A niebo tak błękitne i księżycem muśnięte

O brzasku widać że tobą jak kocem miękkim byłam okryta

Ramiona masz niby łuk szeroko rozpięte w górę

Dłonie i przez sen niecierpliwe - 

Wciąż drżąc proszą o więcej...

 

Bo i kochałeś mnie tej nocy gwiaździstej 

Na trawie gęstej jak dywan 

W kwiatach i na ziemi w świetlistym kręgu

Ciało me napięte

Bo kochałeś oczy w ciebie wpatrzone choć dziewiczym płonące wstydem 

A plecy moje...

Jak u kocicy wygięte

Wyznaczały ci ścieżki dotyków

Którym już zawsze niechybnie ulegnę

 

O brzasku twoje ciało obok mnie leżące 

Jest pełne doznań i drżeń najczulszych 

A ścieżki na moich spękanych wargach

Twoim językiem na wieki są już uleczone

 

O brzasku śpisz spokojnie tuż przy mnie

I twoje ciało nadal jest jak płomień

Jak płomień tak gorące... 

Aura wokół ciebie mnie parzy

Parzy mnie

Niczym węgle rozżarzone