Zgłoś
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 17 236
trudny grzech go dogonił
rzekł masz przechlapane
diabeł w piekle czeka
powiedział mu odwal się
idę do kościoła on
mnie rozgrzeszy
grzech zaczął się śmiać
uważaj byś się nie pomylił
w sumieniu twym zostanę
a zapomnienie to złudzenie
kiedyś da o sobie znać
będzie bolało
a ty będziesz się bał co
za czarnymi drzwiami
na ciebie czeka
więc lepiej dziś napraw ten
grzech przeproś tych którym
mocno nim dokuczyłeś
0
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Marianne_ · Opublikowano
Upał, upada: blado poleciała i cel opodal bada pułapu. -
Przez tie-break · Opublikowano
@huzarcPiękny, filozoficzny wiersz. Sic transit gloria mundi. Bardzo ciekawie pokazujesz, że żywą tkanką świata nie są wybitne jednostki, lecz zbiorowość, wspólnota, która zawsze przetrwa na każdych zgliszczach. -
Przez Amber · Opublikowano
@KOBIETA Twój wiersz jest, jak głos syreny budzi lęk i ciekawość jednocześnie.:) -
Przez tie-break · Opublikowano
@huzarc Zastanawiam się, czy przyszłym pokoleniom, a nawet już następnemu, będzie to przeszkadzać. Przecież oni już od najmłodszych lat wychowani są w kulturze cyfrowej. Czy dla nich bliskość fizyczna, realny kontakt z drugim człowiekiem - ma takie samo znaczenie, jak dla nas? Czy oni są w stanie dostrzec różnice i czy te różnice ich w jakiś sposób deprymują, niepokoją? Być może to, co dla nas sztuczne, wirtualne, martwe, oni postrzegają już jako żywą tkankę, jedną z wielu przestrzeni, w których się rozwijają i funkcjonują społecznie, i inaczej pozycjonują swoje emocje, wkomponowani mentalnie w ten świat, dla nas obcy, zewnętrzny. -
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
Przez huzarc · Opublikowano
Miasto przekwitłe szklanym cieniem powidoku rozpływa się w mroźnej ciemności wypalonych lamp i pustych neonów, cieknących milczeniem. Pałac dyktatora wybucha światłem jasnym i pełnym — droga postępu wymaga szczodrej iluminacji, wystrzelonej palcem pychy ku wieczności — tak samo jak nędzy maluczkich. A potem zagrzmi salwa pod murem historii, koło latryny prawa, z rozkazu pretorian — i dyktator stanie się przebrzmiałą legendą. Tylko nędza wraz z mrokiem przetrwają — jak zawsze, choć inaczej, w próżni światła, na końcu słowa.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne