Wagony

[Quidem.art]

Turkoczą miastem konie płosząc stada wróbli. 

Strumienie ust,

Pustych słów plusk,

Zmęczone słońce płonie zza mglistych pudli.

 

W nerwowym Teraz rozbity zegar

Chrobocze głosem tiary.

Dziś nowym wydaje się świat stary,

Chociaż melodię wciąż brzdąka Vega.

 

Carvingiem płynę po dość stromym losie,

Bez śniegu rysując sercem ściegi.

Bogactwem nie jest druga strona biedy,

Tylko nadziei troskliwej pokłosie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[kwintesencja]

@Quidem.art bardzo fajnie zarymowane, pozdrawiam :)

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ładnie wyrażone.