Sen Priama

[Quidem.art]

Zerwane korale w nawale obłych łez 

Wypalają sine ślady. 

Czasem nie ma rady,

Nie zmywa ich nawet chrzest.

 

Pamiętać nie jest w cenie,

Tego niestety bursztyn nie wie

Chłonąc ważki w nieważkim pogrzebie,

I żywą wciąż śmiercią się mieni. 

 

Godzin lepkość słyszysz w szumnej ciszy,

Gwardzisto w futrzanej czapie.

Czasem tylko za pierś się łapiesz 

Gdy pamięć bursztynu usłyszysz. 

 

Kruche skrzydła zatopione w miodzie

Terkoczą z dala jak kamienna fala,

A szyję i ramiona powala

Pierzchły sen o porannym głodzie. 

 

Wszystkie tęcze bledną, jęczy pokora 

Warując wiernie przy nerwowej nodze.

Przyglądasz się szarej już pożodze

Bez leku, smaku i doktora.

 

Nareszcie noc otula duszę w kocyk

I mruczy kołysanki. 

Zagoi Troję rankiem,

Pobitewny deszcz ślady rozmoczy.

Zmywając żar korali smoczych

Otoczy serce bliznowatym zamkiem.

Wtedy dopiero oczy zamkniesz.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.