Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zanikanie

zblakanadusza
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

zblakanadusza

zblakanadusza

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

straciłam czucie w mojej lewej dłoni
w lewej półkuli
w lewej skroni
w moim sercu jest już tylko szarość
co się właściwie stało?
to nie moje ciało
nie czuję bólu
nie czuje radości
nie czuję zimna
nie czuję złości
straciłam czucie w mojej prawej dłoni
co się właściwie stało?
w prawej półkuli
w prawej skroni
w prawym przedsionku
co się właściwie stało?
czy to moje ciało?


boję się odpowiedzi
 

 

czy to nadal moje ciało?

Edytowane przez zblakanadusza (wyświetl historię edycji)
5
duszka

duszka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Pytasz i czujesz lęk - jesteś... Ale w niebezpieczeństwie. Wbierz życie, cała sobą - gdy jest chciane, przywraca czucie. Dramatyczny przekaz, ale pięknie ujęty. Serdecznie pozdrawiam!

Gaźnik

Gaźnik

Opublikowano
Opublikowano

@zblakanadusza mocny i dramatyczny tekst. Jednak muszę zwrócić uwagę na pewien fakt. Zarówno lewa jak i prawa półkula mózgu ma inne zadania. Ale jak chodzi o prace ciała to działają krzyżowo. Lewa ręka, noga itd są sterowane przez prawą półkule. Dawno mnie tu nie było, ogolnie oceniam Pani prace pozytywnie i pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • JWF
      kolekcja

      Przez JWF · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Dziękuję :)
    • Leszczym
      Piosenka nr 26 pt. Amant

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Rafael Marius Ogólnie nasza rozmowa sprowadza mnie generalnie do ogólnego wniosku, że ludziska to im starsi tym głupsi. Za dzieciaka późne dojrzewanie było problemem w tych sprawach, a teraz zupełnie na odwrót. Te wszystkie aspekty materialne i materialistyczne nie miały kiedyś żadnego znaczenia. A teraz to tylko piszą i na ogół kobiety które tego wymagają, że nie ma znaczenia i już sama ilość ich tekstów na ten temat świadczy, że jest zupełnie odwrotnie. Nikogo nie obchodziły gadki w stylu kto co robi, czym się zajmuje etc. Podobania były dużo romantyczniejsze i nie były skażone tymi wszechobecnymi traumami, uprzedzeniami, podziałami. Miłość była taka chemiczna, a nie uprzedzeniowa, pokomplikowana, niedomówiona, no różne takie. Ubrania nie miały znaczenia aż tak, nie było operacji plastycznych i upiększających. Wiem to banał w dużej mierze, ale serio tak jest :))
    • Gosława
      punkty styczne z cyklu PoWschodzie

      Przez Gosława · Opublikowano

      @Berenika97 starałam się jak najwierniej pokazać ten zimny bezduszny bezintymny akt zbliżenia  Dziękuję pięknie za czytanie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Rafael Marius
      Piosenka nr 26 pt. Amant

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Tak to wszystko wyjaśnia. Ja akurat wcześniej. W wieku 10 lat miałem 3 narzeczone trzynastolatki i byliśmy na równo w rozwoju. Gdy do nich chodziłem dziewczęta z mojej klasy bawiły się jeszcze na podwórku w gumę, podskakując beztrosko.      To super. U mnie nic nie przetrwało. Wszyscy się rozjechali.     Co do seksu to się zgodzę, ale co do emocji to już nie.      
    • Alicja_Wysocka
      Przygoda z moją idealną żoną (II)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @UtratabezStraty Więc tak<   Marek w Twojej opowieści jest dla mnie trochę jak „więzień wyobrażeń” o Agnieszce. On niby żyje na wolności, ale jego sny pokazują, że także jest uwięziony - tyle że w swoich obrazach i tęsknotach. Ciekawi mnie, że bardziej śni mu się, jak ona wygląda w uniformie czy w drewniakach, niż to, co w sobie przeżywa. I to jest piękne, bo pokazuje, że jego miłość do żony jest bardzo cielesna i konkretna, a nie tylko „duchowa”. Dzięki temu on nie znika w cieniu Agnieszki, tylko sam jest równie wyrazisty.   Co do narracji - ja osobiście byłabym za naprzemienną, bo takie zestawienie dwóch perspektyw buduje napięcie i daje poczucie, że historia „dzieje się naprawdę”. Ale oczywiście to Ty jesteś autorem i tylko Ty możesz ocenić, czy chcesz podjąć się takiego zadania. Wierzę, że mężczyzna może dobrze oddać kobiecą perspektywę, jeśli złapie jej rytm: uwagę na szczegóły, emocje, drobiazgi codzienności. To właśnie te niuanse czynią kobiecy punkt widzenia wiarygodnym. Dla mnie najciekawsze są myśli Agnieszki właśnie w więzieniu - tam każdy drobiazg ma wagę, każde przestawienie krzesła, każdy dźwięk drewniaka, każda decyzja o rezygnacji z odwołania. Na wolności to się pewnie rozproszy, a tu nabiera intensywności. Powodzenia :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...