Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Paweł Rapciak

 

Prawdziwe szczęście

 

 

Jak szczęśliwe jest serce nieznające kochania smaku,

Jakże szczęśliwe, gdy nie zna miłości zapachu,

Jest jak słońce na błękitnym niebie,

Nic nie zna, nie czuje, nietęskni do Ciebie.

 

W nocy sen spokojny, bez serca wyjącego,

Które dzień i noc tęskni do Twojego,

W ciemności się zanurza i o tym nie myśli,

By chodzić i zrywać twej miłości kiści.

 

Rano budzi słońce pięknym swym promieniem,

Radości dodaje prostym tym westchnieniem,

Słodko czas upływa, wszystko zmysły cieszy,

I wszystko powoli, nigdzie się nie śpieszy.

 

Ten stan porównać mogę z wygraną tysięcy,

Nikt wtedy nie myśli ,,Biedny ja, nieszczęsny"

Lecz radość tak wielka we wnętrzu się zradza,

Że każdą myśl ponurą szybko wypogadza.

 

A Ty kobieto -pusty manekinie,

Wiem, że niejeden za Ciebie zaginie

Wiedz, że w sobie masz tylko dobroć małą,

I potrafisz kochać tylko siebie samą.

 

Te słowa okrutne, lecz prawdą być musi,

Że to wielu mężczyzn porywa i kusi,

By zdobyć Cię jak twierdzę, której grube mury,

Powodują u nas ten humor ponury.

 

Jak odkryć tę prawdę o waszej naturze?

Gdzie ta tajemnica o najgrubszym murze?

Który zdobyć mogą, których wy kochacie,

I, którym do zamku drogę otwieracie.

 

Bóg stworzył ten zamek, niech Bóg go zdobędzie,

Lub da reszcie ludzkości do tego narzędzie,

By twierdzę te zdobyć i mury obalić,

Lub tym, że się nie kocha radować się i chwalić.

Edytowane przez Paweł Rapciak (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Kobieta pusty manekinie, dawniej puchu marny, to było. Grube mury zawsze oblegających martwiły, ale tych wpuszczanych do środka już niekoniecznie. jednych się wpuszcza, innych nie, a wpuszczające mają prawo sobie wybierać. Trochę mi przypomina idee niewpuszczanych  i sfrustrowanych inceli.

Pozdrawiam

 

P.S. Niejeden. 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiersz sam sobie przeczy, bo niby niema rymu, a tu nagle łup! Jest! Z Bogiem pewnie tak samo... nic to, że w galerii.  Pozdrawiam. :)
    • Bardzo ładny teks, a te wszystkie nawiązanie dodają mu tylko smaku. Pozdrawiam. 
    • @Dekaos Dondi Natura potrafi się sama obronić. Soplowy sztylet jak niespodziewany cios i to taki na amen.  Mrocznie i zimnawo. Pozdrawiam !
    • Tekst powtórkowy?     Zaczął padać śnieg. Niebanalnie przymroziło tej zimy. Pierwszy płatek spadł mu na rękę. Pomyślał sobie: wszystko jest kwestią stanu. Tak naprawdę, to zmrożona woda. Jest nieszkodliwa. No chyba, że jest jej za dużo. Na przykład na dachu. Albo na powierzchni Ziemi. Tak luzem. Tam, gdzie jej nie powinno być. Może potopić to czy tamto. Jest jeszcze para woda. Cholernie może poparzyć.    Padało i padało.    Wybrał się do lasu. Podziwiać oszronione drzewa. Uwielbiał takie widoki. Wprost szalał za nimi. I jeszcze coś lubił.     Stał pod rozłożystym świerkiem. Otaczały go też inne, bardziej potężne drzewa. Gałęzie uginały się pod białym ciężarem. Nic dziwnego. Tu jeszcze trzymał większy mróz. Promieni Słońca dochodziło niewiele. Co jakiś czas słyszał odgłosy, osuwającego się śniegu. Lubił drażnić drzewa. Nie dawać im spokoju. Szarpać malutkie zlodowaciałe gałązki. Uważał, że to nic złego. Zwykła zabawa.     Złamał nieco grubszy konar. Miał z tym trudności. Był twardy jak kamień. Ale w końcu mu się udało. To tylko zwykła, nic nie czująca, cząstka lasu. Nie musiał się przejmować. Zabawa trwała nadal.       Właśnie schylił się po odłamaną gałązkę, by ją połamać bardziej, gdy usłyszał szelest. Nie zdążył uświadomić sobie, skąd dochodził. Z góry czy z tyłu. Poczuł niesamowity ból. Coś twardego i ostrego, utknęło w jego szyi. Głęboko i dokładnie. Ogarnęła go mroźna, wilgotna ciemność.     Po chwili, był zimnym trupem, leżącym na zimnej ziemi. Jasna twarz, widniała na biało – czerwonym tle. Zawsze czuł się patriotą.     *     Śnieg stopniał zupełnie. Tak jak ostatnie sople lodu. Nie pozostał najmniejszy ślad. Zgłoszono zaginięcie. Odnaleziono go po jakimś czasie. Miał dziurę w szyi. Śledztwo nic nie wykazało. Przede wszystkim, nigdy nie odnaleziono narzędzia zbrodni.  
    • @Deonix_ przyznam się bez bicia na dwa razy ale za to ze zrozumiem, już dawno nie czytałem baśni w których wszystko dobrze się kończy szkoda że ich tak mało powstaje. Z upodobaniem. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...