Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kurczę się

duszka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Masz na myśli mój wiersz? Jesli tak, to choć bardzo osobisty, to jest do każdego czytającego, ale na pewno nie każdemu pasuje. Dziękuję Ci za czytanie i pozdrawiam! :)

 

 

 

 

Tak, może trudno wczuć się w konkretny problem, czy zranienie, ale myślę, że  potrafimy rozpoznać w drugim człowieku cierpienie i mu współczuć... Dziękuję Joanno! :)

 

Według mnie cenny dar :) Dla Ciebie i innych. Ale niełatwy do posiadania i posługiwania się nim. Trzeb sie tego całe życie uczyć. Dziękuje Ci!

 

1
Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nieee, to nie do mnie. Wiedziałbym i czuł :-) Tutaj zarzucasz , że ktoś milknie jak tylko zaczyna się wsłuchiwać. To do innych ludzików. Ja czuję i rozumiem wszystko w każdym mięśniu i stawie :-)

duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie zarzucam, a odwrotnie - ciesze się, bo "nareszcie" ta bliska mi osoba nie wsłuchuje sie tylko w siebie, swoje słowa, ale potrafi mnie zauwazyć, sie do mnie zbliżyc - mnie czuć. A ja wtedy bardziej czuje, że jestem ("rozkurczam się"). Wyjasniłam przekaz, bo obawiam się nieporozumienia :)

duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ojej.., tego "komfortu" doświadczam tyko w bólu, Phurachiko... Gdy jestem chora. W innych stanach moge być tylko powietrzem lub przedmiotem, o który można sie potknąc... Ale już nie marudzę :)

Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marudź, marudź . Z przyjemnością dowiem się więcej :-) --- Ponawiam, że ja nie doświadczam. Nie zrozumienie mnie i mojej osoby to moja codzienność. Ach! Możnaby tak marudzić dzień cały :-)

duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak :) Ale napsałeś w Twojej miniaturce, że "twarde jak granit bryły lodu topnieja" choc "kropla po kropli" ... To mnie pociesza. :) Wiesz często tego złego, nie da sie usunąc, czy go uniknąć (ja zwasze mówie, ze nie mieszkamy "jeszcze" w raju), ale można doświadczyć przy tym jakiegoś pocieszenia. Lubie to słowo i te małe radości, które oznacza.

 

 

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)
Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Taaaa, ale to wcale nie miało być pocieszjące ... Hmm.  --- Wychylę jeszcze jedno piwo a kostucha się ucieszy. Powiem Ci w sekrecie, że jedyne, co mnie pociesza to, że kiedyś będzie koniec. --- Cieszy to, że odkrywasz w tym wszystkim coś pozytywnego dla siebie. Ja natomiast sobie jestem a później już nie. I tak dobrze jest. Nie warto męczyć się z każdym umysłem.

duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Mnie też, kiedyś, później nie będzie i są momenty, w ktorych ta mysl przynosi mi ulgę.. Ale i życie czasem mi ja daje (w moim ostatnim haiku piszę o tym) i może zróbmy przedtem jeszcze cos pozytywnego tutaj. Twoje wiersze maja dla mnie tę wartość :)

Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dlatego je prezentuję tutaj. NIe piszę nawet dla siebie. Pomyslałem sobie, że skoro powstają we mnie jakięś dziwne rzeczy to może ktos inny znajdzie tam coś interesująceog dla siebie. Poważnie, chciałbym zrobić coś pozytywnego, ale chwilowo jetem bezsilny. Muszę się jakos uporać z depresją. Ach! -- Dziękuję za Twoje komentarze. Dobrze jest spojrzeć na siebie, na to, co się robi z inej strony.

1
Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ach Ty to potrafisz ślicznie odpisywać. Tak ślicznie, że aż nie wiem co Ci powiedzieć :-) To ani żart, ani sarkazm. --- Dziekuję za dialog i oczekuję wiecej wcale nie łatwych wierszy od Ciebie :-)

duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak, gdy zastępuje wszelkie słowa, też te wewnetrzne,  w myślach... Dopiero wtedy milczenie jest pełne i otwiera na współodczuwanie. Dziękuję Ci za tą subtelną refleksję, Dag :) Pozdrawiam!

Annuszka

Annuszka

Opublikowano
Opublikowano

Bo oprócz wsłuchiwania się w siebie, dobrze jest też wsłuchać się w innych, to powinno działać w dwie strony, bo jeśli jedno tylko w siebie, to drugie kurczy się z braku uwagi i zrozumienia...

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • FaLcorN
      *** (chciałbym do Ciebie powracać)

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Corleone 11
      Rzeszów, moje miasto - rozdział drugi

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • Moondog
      Gra w odrzucańca

      Przez Moondog · Opublikowano

      @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • violetta
      Tysieczną kopią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
    • violetta
      *** (chciałbym do Ciebie powracać)

      Przez violetta · Opublikowano

      @KOBIETA no tak, odmładzam się:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...