Bezdroża myśli...

[DominikR]

Bezdroża myśli... 

Promienie słoneczne zniknęły 
Ciemność z fleszami grozy 
Warkocze błyskawic 
zaplatają chmury 
Szyby zapłakane
Zimny wiatr
rozrywa firany
Pęka szkło 
spadającego wazonu

 Kwiaty umierają
Chłodne ściany 
owiane samotnością
Cicha muzyka
zamknięta w ciemnym pokoju
Zaplątany w sidła
ludzkiego fałszu 
Upadam
Łzy krwawe
wypełniają duszę
Fałszywe uśmiechy
blizny zostawiają... 
Blizna za blizną
oszukują ból istnienia
Bezdroże... 
Otchłań się otwiera
Chłód wiatru... 
Odbije dłoń na murze
Mrok uciszy serce... 

 

LRD

 

Edytowane 22 Sierpnia 2022 przez DominikR (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam  - po całości na tak dla takiej poezji - 

                                                                                               Pozdr.

 

[DominikR]

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję za komentarz i czytanie 

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Przejmujący obraz dramatycznej sytuacji wewnętrznego poddania się i upadku... Bezradne mysli ropierzchaja sie gdzieś i chyba jedyne, co może pomóc jest wzięcie w ramiona i przytulenie - przez kogoś lub przez siebie samego - tak długo, aż wróci połączenie z własnym istnieniem i jego przyjęcie. To dla mnie miłość. Serdecznie pozdrawiam :)

[DominikR]

@duszka dziękuję za przeczytanie i miły komentarz

Pozdrawiam

[Rafael Marius]

Jak dla mnie to opis zaczynającej się depresji, będącej  naturalną odpowiedzią organizmu zdrowego człowieka na fałsz chorego świata?

 

Bardzo ładnie to oddałeś, szczególnie iż takie stany trudno wyrazić słowami.

 

[DominikR]

@Rafael Marius dziękuję za komentarz

Pozdrawiam

[Nefretete]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Szczególnie to! Z ładnej całości!

Pozdrawiam

[DominikR]

@Nefretete dziękuję za komentarz

Pozdrawiam