Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Mam dopiero czterdzieści siedem lat

Co roku dobudowuję jedno piętro

Trzeba zainstalować windę, by wjechać na dach

Moja budowla nosi zużycia piętno.

 

Mój budynek, choć wyremontowany

W każdej chwili może się zawalić

Muszę stale pilnować, żeby był zadbany

I się co roku samodoskonalić.

 

Właśnie dobudowuję czterdzieste ósme

Wyrusz wraz ze mną w tę drogę, kochanie

Dalej-że, bądź dla mnie dobrym duchem,

Podeprzyj wraz ze mną te krzywe ściany.

 

                                      Warszawa, 21 VII 2022

 

Edytowane przez michal1975-a (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I wielkie łóżko do tego. Chociaż... gadają, że potrzeba matką wynalazków. ;-))))

 

 

Lubię być atlasem dla swojej kobiety, bynajmniej nie geograficznym.

 

Wstawię linka do Wikipedii, bo się jeszcze ktoś obrazi. :-)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@michal1975-a Szczęście, miłość i inne super sprawy musisz między mity włożyć. Wszystko jest ciężką pracą. Żeby mieć szczęśliwy dzień, trzeba go zaplanować i wykonać punkt po punkcie. Żeby mieć szczęśliwy związek trzeba tytanicznej pracy... Uszczypnij się  w jaja, popatrz sobie prosto w oczy i pomyśl co chcesz, a potem codziennie to realizuj i nie marudź, bo obraziłeś wszystkie kobiety

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Somalija To Twoje zdanie, a Wy to wszystko Aniołki i bez wad... polujcie na dzianego gostka z najnowszym modelem BMW, Ferrari czy innej Lancii. Wszystko żeby się pokazać na mieście. I nie mów mi tu o tym że obraziłem wszystkie kobiety bo mnie pusty śmiech ogarnia. No patrz, niepełnosprawny a jesZcze ma czelność Ci odp[isywać, takiej wspaniałej, idealnej sprawnej kobiecie! :)

Opublikowano

@michal1975-a Przyjmij moje PRZEPRASZAM, za ten skandaliczny wpis i dalsze beznadziejne wywody. Oczywiście,  taka sytuacja się nie powtórzy. Nie miałam pojęcia, że rozmawiałam z osobą niepełnosprawną. Nie kasuję wpisów, uczestnicy forum będą mogli przeczytać i zobaczyć do czego może prowadzić rozmowa, jeśli nie wiemy kto jest po drugiej stronie. Bardzo Cię przepraszam...

Jeśli możesz, to wybacz...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - cieszy mnie owa 6 - dzięki -                                                                     Pzdr. @huzarc - dzięki -
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @lena2_ Zgadza się, lecz takiej kontrolowanej złości, gdyż nie warto burzyć swój wewnętrzny spokój.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @viola arvensis Egzystujemy w świecie złamanych serc. Przydałby się warsztat naprawczy, gdzie plastry miodowej miłości zabliźniałyby takie rany. Viola, każdy człowiek to osobny świat i aby takie dwa światy - kobieta i mężczyzna- mogły razem funkcjonować w trwałym i długim związku, potrzeba jest nie tylko miłość, lecz obopólne zrozumienie, które powinno się razem wypracowywać.  Pozdrawiam Cie serdecznie. 
    • Kiedy miałam kilka lat, ogłoszono stan wojenny. Wysłuchaliśmy komunikatu przez radio, które zwykle było puszczane nad ranem. Choć jeszcze było ciemno, mogliśmy wykorzystać nagle dany nam czas na koziołki i inne radosne wygłupy. Cieszyłam się, że zostanę w domu, ale nagłą sielankę przerwała mama, wyjaśniając, że to znaczy, iż mogą nadjechać czołgi. Odtąd, od tego dnia i tej godziny, czołgi mogły wynurzyć się w każdej chwili, zwłaszcza że nie tak daleko od nas znajdowała się jednostka wojskowa. Mijaliśmy się czasem z nimi w drodze do lasu, gdy wyjeżdżały na poligony, zza mijanych murów, wracając z zakupów. W święta odwiedzaliśmy je, nieruchome, ustawione jeden obok drugiego, niosąc w sercach kolorowe chryzantemy. Tym razem tylko opuściły swoje pudełka i jak nakręcane zabawki wyjechały w strajkujących, przeciw bliżej nieznanemu wrogowi, który czai się tuż, tuż.    Gdy zniknęła koleżanka z klasy, uciekała przed czołgami. To właśnie one z bliżej niezrozumiałych mi powodów nakazały opuścić dom małej dziewczynce o dwóch warkoczykach zawiązanych na kokardki, zupełnie takiej samej jak ja. Dopiero co bawiłyśmy się u mnie w domu i na umówiony sygnał udawałyśmy przerażenie, zaglądając przez przedpokój w puste oczodoły straszliwej maski Króla Olch. Eksponat już rangi historycznej, zaprojektowany przez pana Zitzmana. Skądinąd ręce, które ją wykonały, były przedłużeniem nierealności wszelkich alternatywnych zakończeń, jakie niesie z sobą teatr. Na domiar złego, zamieszkałam przy drodze oznaczonej w planach jako droga ewakuacyjna dla czołgów. Przeciw możliwemu niebezpieczeństwu posadzono szpaler drzew. Okna wybudowano wyłącznie w ścianach sąsiednich od tych, których usytuowanie mogłoby zdradzić, iż ktoś chciałby usłyszeć lub potajemnie zobaczyć wyjeżdżający na misję czołg.   Schowaliśmy się tam, drzewa wybujały do góry, szansa na niezauważenie nas, wysoce wzrosła. Życie jednego człowieka, cóż znaczy w żarcie historii.      
    • Zapachniało Asnykiem... Kiedyś mi się zdarzyło takie nawiązanie do jego wiersza "Między nami nic nie było": A tu mam jeszcze "wersję dla leniwych" :)   A Twój wiers bardzo ładny. Trochę w nim Asnyka, ale bardzo dużo Violi :)   Pozdrawiam serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...