Wyabstrahowany z odrzucenia

[Imion Michał]

oskrzydla czasem chwila bezgwiezdnie gęstej rozpaczy,
co czarą na łeb bluzga obcym wielosłowiem i ducha przetapia
spływając w płuca całym paradygmatem smolnym krzyku ropą po westchnieniu
do jałowych bezbrzeży samowzgardy kościec czucia komorę po komorze wyczerwienia.

zawieszone życie na cudzych hakach dygoce bezrzewnie,
gdy machina tartaczna prywatny genotyp mlaskaniem taśmowym przeżuwa,
i czeka łaknieniem, derogując cele przyszłości, na moment ładunku napływowego
co w stęchłym marciu, pomiędzy turkotem wnętrzności, rozkurczem ulgi się uiścić nie może.

patowo zbierają nie dopieszczone pazury dekompozycyjne bezhołowie
zgarniając do kości wszystkie ja i siebie towarowo wywieszone w neonach
bazarów atomistycznej relacji obiekt-obiekt, w zwątłym crescendo wyśmiechów,
aby efemeryczny świata kineskop do punktu przywieść i jedyną tę strawę w sercu czeluszcząc

urodzić na nowo

[Tdk crew]

za dużo tych słów poukładaj to jakoś coś z tym zrób zmień!dbaj o czytelnika!!
Pozdrawiam