Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Mam piękną bliznę na duszy
znak po przebytej walce 
już nie leci z niej krew gdy się uśmiecham
tylko czasem w zimę napina się na ustach
i nadpęka z lekka,  przypomina 
płacz dziecka przed lustrem.

 

Ułożono  mi życie na styk cierpień, które zrodziły 
rozwój, gdybym mógł wybrać jeszcze raz, z rozszczepem czy bez
powtórzył bym tę samą opowieść która mnie stworzyła takiego jakim jestem.


Pieśń o samotności, braku akceptacji samego siebie i świadomości bycia
tak bardzo innym w środku.

 

W  mieszkaniu wiało nawet w nocy przez stłuczoną szybę
a ja z nocy na noc przesypiałem coraz mniej budząc się z zimna
czułem że się kończę, trzydzieści jeden lat.

 

Wtedy pojawiła się Ona, a z Nas On.
Gdybym nie brał leków powróciła by depresja i diabły!
Teraz
Wygrywam z alkoholem, wygrywam z papierosami,  wygrałem z chorobą psychiczną, 
pokonuję słabości i akceptuję niedoskonałości. 

 

Jestem 

 

Ojcem.

 

Edytowane przez Giesz (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj!

Całość twojego wiersza podoba mi się,

a powyższa, pierwsza zwrotka  z całej treści,

jest wstępem do naszego serca.

Krew to łza, łza to dusza, płacz jest zdrowy.

 

Pozdrowienia dla ciebie

Opublikowano

Cześć @Nefretete Tyle pozytywnych komentarzy, jestem zdziwiony bo przyzwyczaiłem się do ciszy wynikającej z tego że sam nie komentuje zbyt często. To prawda płacz pomaga czasem. Dusza oddzielona od oceanu:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Każda łza - bo jest ich rodzajów kilka - wpływa oczyszczająco i kojąco na napięcia emocjonalne, jakimi natura obdarzyła każde instnienie. Niemal w każdym człowieku, pojawia się krytyczny moment. A potem, przychodzi tylko równowaga.

Cisza też jest ważna; w niej możemy kontemplować nasze myśli, by poźniej, z nimi wyjść na światło dzienne, i dzielić się, z innymi.

 

Opublikowano

Wyzwanie, czyli post dla duszy: spróbuj przez trzy dni nie powiedzieć jednego słowa, do nikogo, na głos bądź szeptem. To bardzo trudne ćwiczenie, jeśli w ogóle możliwe, chyba że żeglujesz samotnie gdzieś po morzu. Jeśli wytrzymasz do końca trzeciego dnia, poczujesz olbrzymią siłę duchową. Wtedy pisz, co czujesz.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Giesz Ułożono  mi życie na styk cierpień, które zrodziły 
rozwój, gdybym mógł wybrać jeszcze raz, z rozszczepem czy bez
powtórzył bym tę samą opowieść która mnie stworzyła takiego jakim jestem

 

To piękne. Wiesz Giesz, mam kotkę, taką przybłędę, no jest... b. fajnie, że do Ciebie wpadłam. Pozdr. J. 

Opublikowano

@Justyna Adamczewska Miło że coś napisałaś Justyno i to najlepszy fragment poza piosenką. Kota można nauczyć miłości swoją osobą. Mam przyjaciela któremu się to zapewne udało. Według hindusów nie dostajemy większych bagaży niż jesteśmy w stanie unieść. W moim wypadku się sprawdziło.

Opublikowano

@NefreteteCałkiem możliwe, gdzieś tam czytałem o tym u R. Steniera. Że każdy przechodzi kryzys po  siedmioletnich fazach dorastania. Ja już wchodzę powoli w dolinę śmierci zbyt szybko trochę. Na szczęście bez piwka i telewizora.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko co ma do tego AI? AI będzie tak funkcjonować, jak ją zaprogramują ludzie, a ci oczywiście zrobią to zgodnie z jakimiś wzorcami. Pytanie - jacy to będą ludzie i w jaki sposób wychowani. A to, że koncepcje wychowawcze się zmieniają, nie ulega wątpliwości, odkąd potrzeby jednostki zostały postawione ponad potrzeby wspólnotowe. Sztuczna inteligencja nie stoi jednak w kontrze do czegokolwiek, odzwierciedla tylko bieżący stan rzeczy. Oparta (głównie) o modele językowe, operuje jedynie na systemie kodów i znaczeń. To my ją 'wychowujemy', jeśli można to tak nazwać,  ucząc pewnej struktury, odzwierciedlającej mniej więcej naszą logiczną percepcję, nasz aparat pojęciowy. AI nie rozumie rzeczywistości jako czegoś ciągłego, zmieniającego się pozostającego w ruchu, ewoluującego zrelatywizowanego, tylko jako zbiór stałych elementów, które zostały wprowadzone do bazy danych i w ich obrębie się porusza. A elementy te już wprowadza człowiek, który może być dobry lub zły, głupi lub mądry, mieć rozwiniętą wyobraźnię lub nie, rozległą lub wąską wiedzę.... No i trzeba jeszcze dodać, że AI jest - na razie - tworzona do realizowania określonych zadań, co pokazuje, że człowiek jednak chce pozostać wolny i zrzucić na nią to, czego wykonywanie go ogranicza. Odszedłem trochę od tematu, a zmierzałem do tego, że AI będzie w stanie 'widzieć' różnice', o których piszesz, jeśli tego zostanie nauczona.  Chyba, że chcesz powiedzieć, że sam czujesz się trochę taką sztuczną inteligencją, bezdusznie programowaną do pełnienia określonych funkcji  narzuconych przez zewnętrzny, techniczny plan, a nie dzieckiem wychowywanym do samodzielnej realizacji siebie, w zgodzie z tym, czego AI jeszcze nie posiada (wolna wola, samoświadomość).
    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...