Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

nigdy nie sądziła że zostanie aktorką
własny teatr kilka drobnych ról
i już wyciągała księżyc z kapelusza

 

mówiłeś że to Oscar 
z klapsa na klaps pełniejszy
jak ślad po niewidzialnych palcach

 

w mlecznym rozwidleniu spacer pająka
dreszcz 
deszcz
i perła spływająca wolno 
jakby scena miała się powtórzyć

 

a wystarczyło rzucić kości
rozrzedzić gęstniejący mrok
by supernowa umierała z głodu

 

w dowolnym miejscu 
na ziemi

 

 

Edytowane przez tetu (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Tetu', to niełatwy wiersz i nie jestem pewna, czy do końca go czytam... na pewno

w niejednym miejscu na ziemi, jest wiele kobiet.. aktoreczek.. rozgrywających

swoje małe/wielkie role w czterech ścianach...

Rzucić kości, czy chodzi po wykrzyczenie.. NIE.. naprawdę nie jestem pewna.

Pozdrawiam.

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Waldemar_Talar_Talar @Dag pięknie Wam dziękuję za obecność i słowo.

 

@jan_komułzykant  dzięki za słowo i odwiedziny. Powiadasz, że jak Kamiński?
Mam nadzieję, że mowa o poecie, nie o polityku :D 
Bo ci, tam na górze, to potrafią zrobić klimat, ino, że to nie moje klimaty :D

Miłej niedzieli;) 

 

@Nata_Kruk Natko, dziękuję, że byłaś i próbowałaś. Co do kości, to w sumie jesteś blisko. Czasami trzeba coś wykrzyczeć, przemóc się, pokonać własne bariery, zutylizować (że tak to nazwę) niemoc, blokady, kompleksy, to co nas ogranicza. Popuszczenie wodzy fantazji (to aktorstwo, forma zabawy) stawia nas w pozycji, by iść do przodu, zrobić ten krok: mocny, odważny ruch, akt... to dodaje pewności siebie, eliminuje to z czym się borykamy, a czego tak naprawdę nieraz nam brakuje. Pewnie niewystarczająco wyjaśniłam, ale myślę, że mniej więcej rozumiesz;) Serdeczności dla Ciebie.  

 

 

 

 

@WiechuJK dziekuję. 

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Sylwester_Lasota Dziękuję, że zajrzałeś tutaj, no popatrz na co mi przyszło :) Mam kilka historyjek z mojego ogródka, postanowiłam je spisać. A niech tam sobie będą.  :)
    • @Naram-sin jesteś tu świeżakiem a już w piórka obrastasz ? Nie wiesz, że inwersja jest środkiem stylistycznym a skoro jest to można ją stosować w wierszach ?A rytm? Pisać wiersze jest sztuką ale umiejętnośc ich czytania chyba jeszcze większą.Napisz swój sonet.Poczytamy i ocenimy domorosły krytyku.
    • @Sylwester_Lasota A ja od zawsze wolałam pisać, Szukałam eleganckich papeterii, znajomi przywozili mi z zagranicy, przecież nie mogłam pisać na jakiejś kartce, wyrwanej z zeszytu, może jeszcze postrzępionej. Któregoś roku, będąc w Zakopanem, poznałam chłopaka, wymieniliśmy się adresami i on zaczął do mnie pisać. Może w tych listach nie było nic ważnego, ale w każdym, na końcu przysyłał wiersz. Nie swój, ale zawsze podpisany przez autora. Po czasie, już zaczynałam czytanie od ostatniej strony, wszystko inne nie było tak ważne, jak wiersz. A wiersz, zawsze dotyczył relacji damsko - męskich, był tęskny, ciepły i jakby do mnie czy dla mnie, no i od niego. Też chciałam dołączyć przy odpisywaniu jakiś wiersz, ale nie miałam żadnej poezji, za wyjątkiem  - Wybór pism Mickiewicza, choć książek w domowej bibliotece sporo - ale nie było poezji. Od tamtej pory zaczęłam szukać i kupować tomiki wierszy. Wszystkie czytałam po kolei, a na ostatniej stronie tomiku, zapisywałam na której stronie znalazłam to, co by się nadało.  I już nie było mi smutno, że nie mam nic dla niego. Po pewnym czasie, zaczęłam się zastanawiać czy nie dałabym rady sama napisać, czegoś od siebie.  I tak się zaczęła moja przygoda z pisaniem.   Dzięki Sylwestrze, pozdrawiam serdecznie :)
    • Wyszli chłopi zboże kosić, przechodząc obok krzyża  modlitwę w ofierze złożyli.   Człowiek kijem chmury  przesuwa, niech świeci słońce i w pracy im towarzyszy.   Wielki ptak powoli opada jego ogromne szpony wbiły się głęboko w ziemię.    Tutaj zostanie i wychowa  pisklęta, kiedy dorosną  razem daleko odlecą.    Na skrzyżowaniu stary krzyż stoi, któremu złamało się jego wiekowe ramię.    Pójdą chłopi jak co dzień, rankiem ze śpiewem ptaków i modlitwę w ofierze złożą.   Ktoś ręce podniósł do góry, nad łanem zboża wypowiedział doniosłe słowa.   Za starym krzyżem zboże stoi pod złamanym ramieniem  wieniec z kłosów żyta złożyli. 
    • Świetny tekst Alu.   Pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...