Ostatni bohaterowie

[Caleb]

My bohaterowie słowa pisanego
wyczekujący śmierci świtu
w środku nocy wyjący tuszem
nad kartką brednią splamioną

Alkoholowe eskperymenty po północy
dla snu błogosławionego
bez krzyku w poduszkę tłumionego

Litery stracone po sobie stawiamy
z pośpiechem wielkim krawe znaki
tworzą słowa cierpieniem przepełnione

Zabijają nas jednego po drugim
a my z uśmiechem śmierć przyjmujemy
bo boli, a z bólu wszak żyjemy
dlatego wbijamy w głowę ołówek

Jak wejdzie w najdalszą część mózgu
zaczynamy rzygać naokoło wiersz tworząc
kawałek siebie na kartce zostawiając

My jak żołnierze na odstrzał idziemy
kolejne dzieła tworząc, aż
z głów naszych nic nie zostanie.

Rafałowi "Było Życie" Malickiemu

[vacker_flickan]

no tak — Wojaczek
tyle że w wojaczkowym pisaniu nie było jakiegoś osobliwego patosu, który się z tego tekstu wyłania, było zmęczenie, brud, smród, ale takie do bólu ludzkie wszystko. nawet jeśli pisał wzniośle, to była w tym jakaś rozpacz, jakby pokryta paskudztwem (jakby sam się tym paskudztwem bronił) — ja tak czuję
rozumiem inspiracje, ale podbieranie pomysłu na dedykację, to już troszkę zbyt wiele w mojej opinii
dedykacja — na nie; co do wiersza, mam mieszane uczucia, bo trudno mi powiedzieć na ile to stylizacja, a na ile coś autentycznego
ps. Wojaczek zaskakiwał bogactwem językowym i zderzeniem z językowym ubóstwem również, tutaj to ubóstwo jest słabiej równoważone
pozdr

[Caleb]

Dedykacja musi być, bo dostałem zamówienie na wiersz z taką dedykacją. Wojaczkiem - fakt, interesuję się i wiersz jest na nim stylizowany, ale starałem się pisać własnym językiem. O coś takiego była prośba, więc napisałem :).
Dzięki za porady i także pozdrawiam:)