Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dawna znajomość, ale jednak bliska, zasiedziała we wspomnieniach, które kobieta snuje w wyobraźni...

Ze smakiem 'zmetaforyzowany'... jak ta zachęcająca para z kawy, mam nadzieję, że już nie cierpkiej.

W wierszu.. tę cierpkość.. rozumiem. Zeszyt łykający wspomnienia... :)

Pozdrawiam.

Opublikowano

@sisy89 Bardzo dobry wiersz! Jak zresztą każdy Twojego autorstwa, który czytałem. Pięknie opisujesz stany, które sam czasem usiłuję opisać.

To ciężki moment, kiedy nieistniejąca już w naszym życiu osoba "wyłazi" jeszcze z różnych czynności, przedmiotów, piosenek, filmów. Ciężki i fascynujący zarazem.

Opublikowano

@Nata_Kruk Dziękuję za komentarz, pozdrawiam :) 

@Dared Kawa zdecydowanie lepsza :) 

Pozdrawiam serdecznie :) 

@Annuszka bardzo dziękuję :) 

Pozdrawiam serdecznie :) 

@Marek.zak1 też tak uważam, nic się nie dzieje bez przyczyny, choć zwykle jakiś żal pozostaje... 

Dziękuję i pozdrawiam serdecznie :) 

@Sylwester_Lasota Każda interpretacja jest dobra :) 

Pozdrawiam serdecznie :) 

@Waldemar_Talar_Talar Bardzo dziękuję i pozdrawiam :) 

@Dag Dobra kawa wszystko wynagradza :) 

Pozdrawiam serdecznie :) 

@Stary_Kredens Bardzo mi miło, dziękuję :) 

Pozdrawiam serdecznie :) 

@GrumpyElf Bardzo się cieszę i dziękuję :) 

Pozdrawiam serdecznie :) 

@error_erros Bardzo dziękuję za miłe slowa :) I tak właśnie jest, czasem niewiele trzeba, żeby zasypały nas wspomnienia... 

Pozdrawiam serdecznie :) 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena   Migrenko ! Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ale taki naszyjnik, chyba by mnie gdzieś uniósł za wysoko !? ja już wszystko mam
    • @huzarc   apokalipsa. moje klimaty zagłady.   po 30 latach przerwy USA rozpoczęły próby nuklearne.   ruscy wprowadzili na linie produkcyjne pociski skyfall i torpedy posejdon. to technologiczny skok ku wojnie.   ludzie wymordują innych ludzi.   a śmierć każdego człowieka to śmierć jego całego świata.     napisałeś bardzo ważny wiersz. tylko co my.......co my możemy. przeżyć te ostatnie godziny  chłonąć piękno życia.   ale szykować się też na śmierć.   pomyślmy !  
    • Wyśniłam tej nocy zmysłową iluzję. Cofając smak odtwarzam czas zapamiętanych ran.   Plączą się serpentyny dróg  w krainie rozmytych snów, jest tylko czerń i biel.!   Ostatni raz przygryzam usta do krwi, wygładzając załamania czerwieni  niespełnionej sukienki.   Odkładając na półkę… Delikatnie zamykam drzwi.                              
    • Rozkazałem odnaleźć i ściągnąć tu Twoje ciało. Wygraliśmy bitwę a przegraliśmy wojnę. Leżysz na stosie tak cichy i blady. Bracie! Weź i mój topór w odmety, świętego, ofiarnego ognia. Zabierz go do Asgardu. Trenuj nim pod okiem Bogów aż do dnia ostatecznej bitwy. Wiernie będzie Ci służył. Dziś ścieżek przeznaczenia nie prostują Bogowie. A w wojnie nie szukaj honoru ani wiecznej chwały. Wróg nie stanie z Tobą oko w oko w szranki. Zabije bez chwili zwątpienia, dronem czy samolotem. Wiem jak samotny tam będziesz Bracie. Po kolejnej bitwie, zapewne dołączę do Ciebie. Duch mój pod bramy Asgardu podejdzie. Mój czas także do końca się zbliżył. A jeśli widzą mą żałobę i żal. Niech stwierdzą zgodnie, że to jeszcze nie czas. I niech zwrócą iskrę życia w Twe piersi i oczy.   Runy i gwiazdy są nam przychylne i łaskawe. Twoja dusza wraca przez mroki Helheimu. Żagiew dla stosu, zamienimy w miecz z zaklętą potęga ojców. Żagiew śmierć i proch. Miecz nieśmiertelność i władze wróży. Cóż oprócz łez i ryku żałości, może wyjść z mojego serca środka. Czas pożegnać ten świat. Złamać i spalić tarczę z zaklętą w niej siłą, mądrością i honorem. W agonii trwającego Ragnaroku. Spłonąć jak krzak. Dzikiej, białej róży.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...