Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zew Patriotyczny

Dekaos Dondi
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dekaos Dondi

Dekaos Dondi

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Tekst satyryczny

 

 

gdy wroga zgromił facjatą chytrą

to aż się natręt

zakrztusił chyżo

ponadto dźwięcznie dygotał krzywo

usłyszał mowę

patriotyczną

 

mojej ojczyzny pragniesz haniebnie

lecz nasz potężny

wasze malusie

teraz odmieńcu ja ciebie zmuszę

szturmówki prawdy

ty mi nie weźmiesz

 

dusza ma złota ojczyznę kocham

będę łomotać

zlewiałe syny

rymem też wartkim słusznie jedynym

no i co powiesz

jeszcze zaszlochasz

 

wróg nie przestawał oddechu brakło

niczym rażony

pocieszną chwilą

a gdy pomyślał czy było warto

 

to padł na ziemię w spazmach upojnych

by wciąż rechotać

wesołą miną

nie mógł ze śmiechu więc bez chorągwi

Edytowane przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)
4
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Konrad Koper
      Zdarzenie

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Grałem spokojnie w szachy. Nagle odczułem : drżenie powietrza i ciepło w dłoniach.  
    • Jacek_Suchowicz
      dla kogo wiersz

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      Skromna żona poety, w naiwnej niewiedzy, sweterek śliczny dzierga swemu mężusiowi. Oczka płyną po drutach, nie wchodzą sąsiedzi, dziś pan mąż posiadł wenę, więc niech sobie tworzy. Wzrok na niego kieruje, od czasu do czasu, czy aby z nim dobrze i czy nie zachorzał. Bo on jest jakiś dziwny, oczy pełne blasku, rozpromienione lico - duszę trawi pożar. Myśli, że wieszcz przeżywa, dla niej przecież pisze, dozgonne swe uczucia, przemienia w wyrazy. Więc bardzo się postara, by sweterek wyszedł; zrobi z przodu warkocze - będzie mu do twarzy. Północ dawno minęła, kończą już oboje. Ona zszywa sweterek, i rękawy składa. On dobrał metafory, dał się wenie ponieść, Ostatnią strofę kończąc, sens chce dziełu nadać. "Przymierz moje kochanie ten piękny sweterek Może na mnie wylejesz swych uczuć strumienie?" A tu ranią z ust słowa, aż do bólu szczere:  "Wybacz, nie mam ochoty, rozbierałem wenę." Przemiłe żony wieszczów: wy miejcie baczenie. Gdy wasz chłop wiersze pisze, wzdychając zbyt mocno, czy aby z jakąś weną przeżywa spełnienie, aż wam do końca życia - zostanie samotność.
    • hauser
      Ostatni sen w Auschwitz

      Przez hauser · Opublikowano

      Podoba mi się Twoja zmiana perspektywy: osobiście bardzo lubię pisac czasem coś patrząc 'cudzymi oczami'. 
    • Yavanna
      79

      Przez Yavanna · Opublikowano

      Pomyśl życzenia Rzekła wróżka Oddechem nasącz A Prządki losu Zaplotły węzeł Splotem nici czasu   Postrzępione modlitwy Na nadgarstku złożone Potem dni zbrukane Odchodziły kolejno Aż do ostatniej Która pierwszą była   W drżeniu ulgi wolności Niepokoju nieznanego końca Obserwuję i sprawdzam Stan kajdan oczekiwania Co trzymają w uścisku Serce pełne wzruszeń   Już wkrótce
    • Jacek_Suchowicz
      Ostatni sen w Auschwitz

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      Dziecko jak dziecko ale trafiło w sedno. Duch Święty wkłada czasami w usta dzieci zdania, które one do końca nie rozumieją a u dorosłego, który to usłyszy zmienia jego dotychczasowe życie!!!! Pozdrawiam

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...