Antymateria

[Lidia Maria Concertina]

Wers coraz rzadszy, ale jakby bardziej pełen ... 

 

Myśli.

Przechodząc przez chwilę zwaną trafnie życiem - mijasz mnie: zardzewiałą podkowę nieprzynoszącą szczęścia
Próbuj! 

Półmisek z owocami - bezowocność. 

 

Pegazy!

Fruną tuż nad naszymi głowami wmawiając im, że świat nie ma szczęścia ... do ludzi.

Biały kot przefruwa ... tuż ponad drabiną.

Ludzie! 

 

Usta w podkówkę - oddaję je do naprawy. 

Warsztaty z milczenia.

Dlaczego jestem tu sama?! 

Szczękościsk.

 

Niedbale miętoszę chusteczkę: ten kwadratowy świat, pełen sosnowych podłóg i mórz - kręci się zgrabnie wokół mnie. 

 

Może ... łez?

 

Obliczam pole powierzchni ...

Nieznana galaktyka podaje mi ołówek - szybko notuję: "Liczba Pi."

 

...  Ma ktoś może bumerang? 
 

 

 

[Sylwester_Lasota]

Ja mam banana!

 

Wiem, że wyskakuję z nim bez sensu, ale to tak dla rozluźnienia atmosfery, bo wiersz jest bardzo poważny i w sumie bardzo smutny, przygnębiający nawet, powiedziałbym, ale naprawdę świetny, bo dużo w nim prawdy... prawdy, którą można rozciągnąć ponad jednostkowe doświadczenie wspóczesności.

 

A wracając do początku... pomyślałem, że morze... może banan chociaż trochę pomoże ;)

 

Pozdrawiam serdecznie.

 

[Nata_Kruk]

Masz dobre pióro, układ wersów 'nie mój', ale gdzieś u Ciebie już o tym wspominałam.

Treść, na tak.

Miłego..