Taki jeden

[Quidem.art]

Zostałem sam. 

Najtrudniejsza cisza cieni. 

Już nic się nie zmieni. 

Zakręcony kran. 

 

Śpiewałem, płakałem, milczałem. 

Śnieg stopniał, 

Choć mróz doszedł najwyższego stopnia. 

Nie chciałem. 

 

Wyrwany z bruku ulicy

W przydrożnej trawie zasypia. 

Czara bez słowa wypita. 

Boleśnie milczysz. 

 

Inne bagaże na mrówce i słoniu, 

Tylko upadek taki sam. 

Zakręcony kran

I ślady Twoich dłoni. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[[email protected]]

@Quidem.art Zawsze zostajemy... sami,

                          z wbitymi w gardło kłami.

Pozdrawiam.

[Quidem.art]

@[email protected] Nigdy sami, ale Jego miłość zobaczymy dopiero, kiedy zgaśnie nasza, ziemska. 

Dokładnie rozumiem te słowa i jestem świadom ich prawdziwości. 

A jednak... 

Kiedy znajdujesz tu, na Ziemi, na tym kalekim padole cierpienia i bagna, prawdziwą miłość, tak prawdziwą, że zaczynasz w niej dostrzegać rysy Boga, a potem ludzka bezduszność i nieludzkie okrucieństwo mordują tą miłość na twoich bezradnych oczach.. 

Wtedy jesteś jak połowa foliowego worka z mlekiem.. A samotność jest tak ciężka, że... 

I nieustanny ból. Stalaktyt lodowatej obojętności opada i przygniata cię do gruntu. 

Wgnieciony w glebę, z zasypanymi piachem oczami, marzysz jedynie o tym, żeby ją zobaczyć. Tamtą ją. Tańczącą ze śmiechem. Tulącą się jak koala. 

I właśnie moja samotność z tego miejsca została wyrwana i opisana 

Edytowane 5 Kwietnia 2022 przez Quidem.art (wyświetl historię edycji)