Koncert pożegnalny

[Gość]

księżyc wpół drogi stawał co wieczór
kiedy mnie głosem ciepłym i miękkim
przy strunach słodko od pieszczot drżących
kładłaś ukradkiem w słowa piosenki

wczoraj jak zwykle byłem przechodniem
u okien twoich - niby przypadkiem
a droga ku nim jak kurs w nieznane
gdy nie wskazują jej żadne takty

dziś znów mnie dźwięki zwiodły na koncert
lecz twa muzyka - kompan zawodny
z hukiem zdradliwym opuszcza scenę
ostatni akord wybrzmiał o chodnik

 

 

Edytowane 28 Marca 2022 przez error_erros (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Podoba mi się ta księżycowa historia, która kończy się pęknięciem, bo tak bywa.

Pozdrawiam

 

P.S. Chyba kurs "w nieznane"

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czasem potrzeba tego pęknięcia, by zyskać wreszcie siłę do pogrzebania resztek złudzeń. To zdrowe.

Dziękuję!

 

P. S. Jasne, że "w", uciekło mi, dzięki.

[Sylwester_Lasota]

Bardzo dużo się dzieje w tym wierszu. Nawet jeżeli nie za wszystkim nadążam rozumem, to czuję go doskonale.

 

Pozdrawiam serdecznie.

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Historia jest bardzo prosta, to po prostu ja nie potrafię nie zamotać bez sensu... :P

Dziękuję za czucie!

[Klip]

@error_erros Czyżby scena balkonowa na odwrót?

Pozdrawiam.

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Żebyś wiedział! Wymyśliłem tę historyjkę, widząc pustotsan z zarwanym balkonem. To jest idealna metafora końca miłości!