Introversion VI: … metamorfoza kształtu

[Arsis]

Przestrzeń otwiera się, zamyka… Coś nieustannie błyska w mrocznych, zakurzonych zakamarkach

pokoju…

 

Stroboskopowe światło radioaktywnych cząstek…

 

… zanurzam się w piskliwym szumie rozgrzanej gorączką rzece krwi…

 

Ktoś umarł i zmartwychwstał…  

Sprzecza się ze śmiercią

pełną  melancholii, smutku…

 

… wygłasza coś oskarżycielskim tonem,

urywa wątek…  

… zaczyna od nowa…

 

Wygraża na próżno palcem…

 

…

 

Jest.

 

Nie

ma.

 

… znowu jest…

 

Sine ciało mojej matki, przesiąknięte

chłodem i obojętnością,

pogodzone z końcem istnienia…

 

Zamknięte oczy, opadowe plamy… Nic…

 

…

 

Zaciskam powieki.

 

Otwieram…

Puste łózko…

 

… zaciskam znowu…

 

Otwieram…

 

Jest.

 

Sine,

lodowate…

 

… coś usiłuje przekazać, poprzez obrzmiałość kamiennych ust, coś, czego najwyraźniej zapomniało

za życia…

 

…

 

Szarość dnia spopiela resztki nocy…

 

Za oknem ulica, kocie łby…

 

Wiatr roztrąca uschnięte liście…

 

Lekko przechylony Plymouth Cranbrook Club Coupe z 1953 roku

z grubymi wargami zardzewiałych zderzaków,

opiera się o krawężnik sflaczałymi od dawna kołami…

 

… wytłuczone oczy

reflektorów …

 

W ogóle wszystko tutaj umarło

i przepadło w pomroce szalejącego czasu…

 

Czołgam się, tężeję ― i znowu pełznę do ciebie ― donikąd…

 

… na wprost,

po skosie,

aby się zwinąć

― w rozedrgany kłębek…

 

Ktoś wyciąga dłoń… ― Nie, to rzeźbiona noga fotela, wyszczerbiona, pościerana i martwa…

 

Wiatr kołysze

drzewami,

szeleści liśćmi…

 

Noc, to?

 

A przecież ―

dopiero

― był dzień…

 

Miałem coś zrobić, lecz ― zapomniałem, co…

 

W lustrze

trema ―

niewyraźna postać…

 

… metamorfoza kształtu…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-03-28)