Melancholik zaprzyjaźniony z depresją

[Nikodem Adamski]

Depresja
ponad obojętne szczęście
śmiercionośne myślenie
nad apatyczną normalność

 

tajemnica nierównego sufitu
ponad roztoczony czerwony dywan
szatańsko straszne lęki
nie!

nad niewzruszony spokój

 

depresja
długoletnia przyjaźń
nie trzeba jej tworzyć
załamywać się za szybko
życie na głowie postawiać
choć tyle się otrzymuje
nie trzeba gadać głupot
przesadzać i szukać atencji
można się nawet najadać
wyjść na spacer i pobiegać

 

depresja tolerancyjna
przyjaźni się z kiedyś radosnymi
nawet abstynent musi otrzeźwieć

 

depresja tolerancyjna
nie dla wszystkich
nie dla czekających

aż się odmieni

 

nie jest śmiertelna
zabija tylko tych, co nie mają sensu
pozostałych wzmacnia w słabości

 

jak ocean
nieustanny surfing do nieistniejącego brzegu
zaraz większa fala
na pewno wszystko potopi

 

leki potencjalnie niepotrzebne
domagają się powrotu do zwiększonej dawki

 

samobójstwo
pogarda dla życia
czy pokorne uznanie jego trudów
jeśli to tchórzostwo
to odwagą jest

męczeńskie lekceważenie śmierci

 

drapieżnik
instynkt
pierwsza myśl
uciekać

 

depresja
instynkt
pierwsza myśl
uciekać
w śmierć

 

pierwsza myśl nie zawsze najlepsza
nie jesteśmy tylko instynktem

 

tylko człowiek szuka sensu
depresyjni najbardziej ludzcy
szukają znaczenia najdrobniejszej czynności

 

kochać ponad życie
gdy nienawidziło się życia
kocham cię ponad życie
wzniosłe słowa
z ust byłego samobójcy

 

człowiek w depresji
hiperrefleksyjny starzec
z duszą dziecka
filozof istoty istnienia
błagający o przytulenie
niewidomy na bałagan w pokoju
próbuje nie utopić się w bezładzie duszy
z czterech kierunków zna już tylko jeden
Otchłań nie umie czekać, wyciąga macki