Niewierna modlitwa kruków

[Dawid Rzeszutek]

Niewierna modlitwa kruków

 

Rozbiłem białe tabernakulum modlitwą

Długo leżałem potem jak gdyby martwy

Zajęty za liściem jesiennym moją gonitwą

Szukałem drogi do rzecznej małej tratwy

 

Kościół solą ziemi, wiecznym tu kuszeniem

Groby pobielane zatajają majątki i grzechy

Są latarni niby napotykanym zniszczeniem

Dla piekielnej winowajców krwistej uciechy

 

Cmentarz zapłonął złem, podpalono niebyt

Trupy piją dzisiaj krwawą Mery odbytami

Czeka nas upragniony koniec, to ten świt

Kiedy będę stał za nieśmiertelności kratami

 

Modliłem się o smutek i chwilę najcichszą

By kontemplować nieistnienie śmiertelności

Zajadając się cmentarną ów wdową - wszą

Nie było w witrażach kościelnych wieczności

 

Uchodźcą jestem z portalu piekieł odprawy

Bez bagażu i bez modlitewnika idę tu bosy

Wśród modlitw tu czystych zielonej uprawy

Szukam zardzewiałej śmiertelnie małej kosy

 

Róża złożona jedna jedyna prawdziwie zła

Odprawia egzorcyzmy zdjęta Chrystusowi

Pole kukurydzy pełne kruków dopełnia tła

Chyba oddam się finalnemu wiary ciosowi

 

Boga nie ma, bo spłonęło perpetum mobile

Wysiadł zegar wieczny pilnujący wieczności

Aniołki matka całuje w policzek bardzo czule

Tylko brak mi mołotowa i też szatana czelności

 

Bo modlę się do sił nieżywych i nieświętych

I już ciśnienie rozwala czaszkę skroń i oczy

Wciąż leżę wśród pism całkiem przeklętych 

A szatana strażnik przy mnie wciąż kroczy

 

Autor:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.