Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

na wiklinowym stole
wierna fajka – opary mahoniu

i niemiecka maszyna do pisania
baśniowe przyprawianie ogonków
nagim literom

oczy zawieszę między
gałęziami płodnej jabłoni
starczy okular – ptasie gniazda

w żeliwnej wannie – muza
świeża i rudowłosa
celebrować będzie swe ciało
strofa po strofie – rzucając spojrzenia

w soczewce upalnej jesieni
odetchnę pełnią południa
i precz z posiwiałym rachunkiem

altana obrośnięta bluszczem
tu odczytasz mnie wspak
nie braknie nam chleba i wina

Opublikowano

Witam Wszystkich!

Niniejsze pisadło inspirowane było filmowym tryptykiem Kondratiuka - postaci w wierszu nie na leży jednak utożsamiać z postaciami filmowymi - przynajmniej nie do końca ;-)

Korzystając z okazji, składam wszystkim życzenia spokojnych, zdrowych, rodzinnych i ciepłych Świąt Wielkanocnych!!!

>

Opublikowano

Dzięki Jay - kompletny wstyd z tym mahoniem - wszystko przez tą cholerną autokorektę w WORDZIE ;-) Cieszę się, że tak odebrałeś to pisadło - osobiście obawiałem się, czy nie zostanie przyjęty jako zbyt sentymentalny...
POZDRAWIAM!

Opublikowano

no tak, jak zwykle czytając uciekłam w jakąś przyjemną krainę, muszę przyznac, ze było mi ak conajmniej przyjemnie, więc moja ocena jak najbardziej przychylna, a może nawet bardziej. podoba mi się bardzo: "w soczewce upalnej jesieni"- zresztą jesień to moja ulubiona pora roku:)(ale to chyba mało ważna sprawa). jedyne co bym zrobiła to ucięła "i" w pierwszej linijce 2 strofy, a może nie...sama nie wiem. bądź co bądź baaaaardzo mi się podoba, aż się baśniowo zrobiło (specyficzna to baśń)

pozdrawiam bardzo mocno i świątecznie

zielona i zakatarzona n.

Opublikowano

Dzięki Natalio za słowa uznania - zastanowię się nad tym "i" w 2 zwrotce ;-) Właśnie tak baśń chciałbym przeżyć za kilkadziesiąt lat - a nawet już teraz... ;-)
POZDRAWIAM z podtopionego Torunia, i życzę zdrówka w związku z tym katarem ;-) !!!

Opublikowano
w żeliwnej wannie – muza
świeża i rudowłosa
celebrować będzie swe ciało
strofa po strofie – rzucając spojrzenia


- ten fragment
reszta nie czaruje
przypomina trochę jakąś wyliczankę
nie wiem, dlaczego

plus za muzę celebrującą strofy jak ciało

pozdrawiam
Opublikowano

kto by nie chciał takiej baśni przeżyć :)

słyszałam o Toruniu i bardzo się zmartwiłam, jeszcze mi Kopernika podtopi, nie mówiąc już o Tobie (albo raczej Panu, żeby nie wyszło, że się spoufalam.)

katar lecze, a zielona, na szczęście pozostaje :)

pozdrawiam susząco i odwadniająco

natalia

Opublikowano

Natalio - jakiemu Panu ;-) możesz się spoufalać do woli ;-) Kopernik stoi suchy - najgorsze już za nami - chyba... o mnie się nie martw: dzielnica, w której mieszkam (żeby było śmieszniej - o dźwięcznej nazwie MOKRE...) leży za wysoko jak na ambicje Wisły ;-)
POZDRAWIAM!

Opublikowano

tak więc, za Twoja zgodą, "spoufałości" ciąg dalszy :) Bardzo się cieszę, że nie zmoczyło mi Kopernika, bo bym chyba sama pojechała go osuszać. Tak samo mi miło, że nie zalało tak dobrego wierszoklete :),jeszcze by wiersze porwało i co ja bym zrobiła :)

pozdrawiam nadal baśniowo, po kolejnej lekturze Twojego wiesza :)

n.

Opublikowano

Trudno mi było się ustosunkować. Bo chociaż wszystko poprawnie, ciekawie i z zamyśleniem — to jednak nie czuję tego słynnego 'czegoś więcej'. Wiesz, to jest tak: rozumiesz, a nie czujesz. Doceniasz, ale nie wysławiasz. Będę jeszcze Twój wiersz przerabiał, szukał nowych znaczeń, dekoderów etc. A może po prostu muszę się z nim zestarzeć ;) Tak więc jest nieźle (chyba nawet bardzo dobrze), ale mam ochotę na więcej i więcej.

Eleganckie, świąteczne pozdrowienia. // 51

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak najbardziej rozumiem - kwestia podejścia i gustu - to wszystko ;-) W każdym bądź razie, apropos starzenia się wg ów wiersza - może i będzie kontynuacja... Wiesz - przyśniła mi się po obejrzeniu "Słonecznego Zegara" taka "wizja" i siedzi mi w głowie ;-)
POZDRAWIAM!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Izo - po raz kolejny dziś czuję się rozbestwiony ;-) Fimy Kondratiuka od paru dobrych lat uspokajały mnie i prowokowały do różnych myślowych wygibasów - ten akurat był spontaniczny, tym samym bardzo się ciesże, że przypadł Ci do gustu ;-)
POZDRAWIAM i również składam jak najlepsze życzenia świąteczne dla Ciebie i całej Twej rodzinki ;-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Aniołowie są wśród nas...   Łukasz Jasiński 
    • @huzarc głęboki wiersz. Głos refleksji nad ceną bycia online, która polega na oddaniu kontroli nad własnym wizerunkiem i tożsamością. A w zamian -  zaspokojenie próżności.
    • Zanim Pan odwrócił twarz, świat zdążył zgnić od środka. Ludzie pili krew swoich braci jak wino, ludzkość weszła w głąb własnego zepsucia, fałsz stał się muzyką życia. a człowiek sam poczuł się bogiem. Zaczęło się od ciszy. Tak głębokiej, że nawet grzech nie miał już czego szeptać. Ziemia — rozszarpana jak ciało po spowiedzi — parowała krwią dzieci, które nigdy nie urodziły słowa „dlaczego”. Niebo było martwe. Anioły, obdarte z sensu, leżały w błocie jak zużyte skrzydła, a Pan — Pan siedział na tronie z gwiazd, większy niż cała nauka, i powiedział: „Dość.” Z Jego ust spłynęła światłość, ale nie była już łaską. Była nożem. Rozcinała kontynenty jak pępek starego stworzenia, i morza wróciły do swoich matek — do ciemności. Ludzie? Wydłubywali oczy, żeby nie widzieć końca, a potem modlili się do własnych odbić w kałużach, bo tylko one jeszcze słuchały. Miasta pękały jak szkło pod modlitwą. Krzyże się topiły, kościoły tańczyły w ogniu jak pijani prorocy, a Jezus, obdarty z miłosierdzia, szedł przez płonące ulice i krzyczał: „Nie znam was.” Wtedy czas się zatrzymał, i nawet śmierć zaczęła błagać o życie. Wielki Bóg zamknął dłonie, jak dziecko, które nie chce już patrzeć na swój rysunek. Świat się zmieścił między palcami, zadrżał, zapłakał — i pękł. A w pustce po nim został tylko oddech. Nie Jego. Nie nasz. Oddech samego nic.  
    • Słowa mają swoje serca. Czasem wystarczy jedno, jak pieniążek.   Każde zauważę, podniosę, jak żebrak. Ale najbardziej lubię, kiedy śpiewa lub gra - przystaję i słucham.   Zabieram i chowam, bo coś robi ze mną, choć takie jedno i małe.    
    • I tacy co plują I tacy co czynią Przecelnie spisałaś Obłudność Dziewczyno   Pozdrawiam ;-))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...