-
Ostatnio w Warsztacie
-
Łukasz Jasiński 1 501
Czytam tak:
"Bo dzięki tobie odżyło we mnie to -
co już zdążyłam pochować,
szłam na same dno jak po smole,
a dziś zapragnęłam świata - rozkoszy..."
I tak podobnie i tak dalej...
Łukasz Jasiński
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 23 odpowiedzi
- 1 271 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 432 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 468 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 339 wyświetleń
-
- 18 odpowiedzi
- 650 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Andrzej_Wojnowski · Opublikowano
@Czarek Płatak Obrazowo. " Rzeźnia numer 5" Pozdr. -
Przez Andrzej_Wojnowski · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
To nie o Nich. Tekst oparty na statystycznych a nie wyjątkach. pozdr. -
Przez Ewelina · Opublikowano
@Wędrowiec.1984 @Wędrowiec.1984 bardzo ciekawie naoisales. Z wszystkim się zgadzam. Choć pewnie nie każdy lubi się pławić w emocjach. @Marek.zak1 trafnie podsumowałeś. Dziękuję:) Pozdrawiam -
Przez Tyrs · Opublikowano
Niechby. Przyszło – zamarło, zmarło. Jak wschód słońca, we mgle prześlizgnie się ogień zapalniczki i przechodzień – w drodze. Trzech budowniczych powołanych do życia raz jeszcze – przeniesionych spod wieży Babel, mówiących językami. Moja Bhagawadgita to znoszenie zwłok po schodach – wszyscy jesteśmy postaciami z książek. Znoszę bez słowa: plucie, wycieranie łez, majsterkowanie przy duszy - w konfesjonale. Ten, który mnie rozgrzeszył sam nie był pewien. Czarny, opasły. Z cukrzycą. Znakiem krzyża. Nadciśnieniem. Bóg jest chłopem z Oklahomy. Z odstającymi uszami, w kombinezonie zdartym od spowiedzi. Moja – Ty. Niechby. Już wszystko pokryło się śniegiem, lilie - od przyjaciół. Ślady stóp. Kroki. Brzmiące w ustach – zaraz, już, po chwili - skrzypienie schodów. Czas nagli – i wypływasz. Jak buntownik. Cortes, sprzedający dom, dzieci, dwie stare plecionki, opatrując czoło Montezumy, by patroszyć kartele – niechby. Przyszło – zamarło, zmarło. Moja Bhagawadgita to myślenie. O nim. Wczoraj odważyłem się otworzyć zdjęcia. Jest, jaki był. Ten, który rozgrzesza, budzi mnie - szmer u drzwi „ Dzieciaku", Niechby. "zaraz cię nie będzie”. Przyszło – zamarło, zmarło, żeby się odwrócić. Spojrzeć w twarz otwartymi oczami. Mówią,że wiatr jest w stanie przenosić góry. Rzadko. -
Przez violetta · Opublikowano
Są też ci pracowici, co wyręczają:) dla tych co piją i nic nie robią skończy się kres:)
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się