poszukiwacze piękna

[Anastazja Sokołowska]

skarbów im nie trzeba
noszą je przy sobie
myśl wisi na łańcuszku
o słońca wschodzie

 

na dumnej szyi kołysze się
łagodnie ta zaś podtrzymuje
w naczyniach złotych cyrkonie

 

bólu nie szukają
jak już im trzeba więcej
czuć i chłonąć
zasypiają na stojąco
bowiem z naczyń tych
co szyja dumnie nosi
wylewa się marzeń
krystalicznych zew

 

ich szkarłatna krew
przebija blade ciała
tryska na płótno dnia
by oblać je tysiącami
barw w abstrakcji spiętych

czemuż ma myśl staje się znów mała
gdy poszukuję piękna wokół
co pompuje powietrze nieśmiertelne
wpuszczone przez usta
wypełnia mnie kształtem
upaja i rozbija zarazem

 

Edytowane 30 Stycznia 2022 przez Anastazja Sokołowska (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj -  może być - przemawia - 

                                                                     Pozdr.

[iwonaroma]

Myśl wisząca na łańcuszku... tryska na płótno dnia..

Super

 

 

[dgghj]

@Anastazja Sokołowska

Fragment o krwi i płótnie najbardziej w tym świetnym wierszu.

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Anastazja Sokołowska

Powietrze nieśmiertelne – dziwne że sam nigdy tak nie napisałem. 

[Anastazja Sokołowska]

@Waldemar_Talar_Talar Super, cieszę się - to najważniejsze, aby wiersz trafiał do odbiorcy! Pozdrawiam

@iwonaroma Pięknie dziękuję za obecność i ślad  ♥

@Olgierd @Michał_78 Jest mi niezmiernie miło i dziękuję bardzo za komentarze. Czasami człowiek trafi na takie piękno - inspirację - pozostaje wtedy wszystko rzucić, ino złapać za pióro i podzielić się z innymi, ukrywając pomiędzy wersami jego lustrzane odłamki, w których każdy może ujrzeć własne odbicie.