Lawina

[Gość]

my - śnieg pradawny ubity wiatrem
wzrok odwrócony od śladów ognisk
śmiertelny popiół schwycony w bieli
żar zatrzymany w kłamstwie - że ostygł

dopóki cisza - lodowy pomnik
cień rozproszony w pustych dolinach
lecz choćby iskra - rysa szepcząca
w ogień stoczymy się my - lawina

 

 

[Marek.zak1]

Podoba mi się bo obrazowe i metaforyczne. W mojej wyobraźni stoczyłoby się w otchłań, ale to detal. Pozdrawiam. 

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Otchłań ognia ;>

Dziękuję!

[Somalija]

@error_erros Delikatnie to utkana przędza...

[Czarek Płatak]

My śnieg, my lawina. Dobre 

Zimne trochę tylko. Zrzucam winę na aurę wokoło ;) 

[GrumpyElf]

@error_erros Ale dobre. Oddałeś kruchość pewnych postaw i stanów emocjonalnych, które za sprawą drobnego zaburzenia statusu quo mogą okazać się jedynie pozornym spokojem/lodem. 

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję. Jeśli chodzi o wiersze, w zimnym klimacie najbardziej mi do twarzy.

Dzięki, celnie odczytałaś moje intencje. Często ten monolit, który budujemy z ciszy i chłodu okazuje się nad wyraz kruchy., a kiedy pojawią się na nim choćby najmniejsze rysy, wali się z hukiem. Taka właśnie myśl mi przyświecała.