Grudniowe stokrotki

[Gość Franek K]

 

Zakwitły kiedyś w grudniu stokrotki

Na szronem okrytej łące,

Chociaż to późna jesień, a wkrótce

Prawdziwej zimy początek.

 

Bardzo odważne są te słoneczka,

Bo któż by mrocznym śmiał grudniem,

Gdy świat zszarzały prószy się bielą,

Przystroić łąkę przecudnie?

 

Bądźmy im za to wdzięczni po stokroć,

Bo gdy tak kwitną na przekór,

Niosą nam przekaz jasny i prosty

- Nie bój się zimy człowieku!

 

Skąd w tych kwiatuszkach drobnych i kruchych

Jest tyle siły przebicia,

By wbrew okrutnym prawom natury

Rwać się z zapałem do życia?

 

Dają tym przykład ludziom wątpiącym,

Że wszystko może się zdarzyć,

Że zawsze trzeba, mimo trudności,

Przeć do spełnienia swych marzeń.

 

Nawet gdy aura jest nieprzyjazna,

To w sercu można mieć wiosnę,

Za to przesłanie niniejszym składam

Stokrotkom dzięki stokrotne.

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 20 Grudnia 2021 przez Franek K (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Fajne przesłanie a dawno temu Starsi Panowie śpiewali, że w sercu ciągle maj. Pozdrawiam.

[Annie]

Dwie ostatnie zwrotki - jak stokrotki :)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - ładnie to fakt - 

                                                 Pozdr.

[Andzelika Wrobel]

Pięknie

Pozdrawiam.

[Gość Franek K]

@Marek.zak1

 

Dzięki p. Marku

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@dot.

 

Dzięki

@Michał_78

 

Dzięki. Ciekawe to zjawisko

@Annie

 

Dzięki Annie

@Waldemar_Talar_Talar

 

Dziękuję p. Waldku

@Andzelika Wrobel

 

Dziękuję i odpozdrawiam

[Gość Franek K]

@Czarek Płatak; @R.Loba; @Sennek; @GrumpyElf; @Natuskaa

 

Dziękuję bardzo za czytanie i za serducha.

 

Wszystkiego dobrego w NR :)