Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Między dwunastą a pierwszą

Deonix_

Przez Deonix_
w Fraszki i miniatury poetyckie

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Leszczym
      Równowaga

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @violetta Napiszesz Nic dwa razy albo Księgi Jakubowe albo Knocking on the heavens door, lub ewentualnie Krzyżaków i nobla masz w kieszeni :)) No a potem nam stawiasz przez jakiś czas :)
    • Deonix_
      z fenickiej szkatułki

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      Uroczo, klimatycznie :) Koresponduje trochę z jednym z moich ulubionych wierszy:   Wstyd   Nad łożem Niewinności wiotkiej i dziewiczej Całe chóry aniołów niewidzialnych wieją,  One dyszą w uśmiechu, w głosu jej słodyczy I w spojrzeń jej pogodzie świty zórz ich dnieją.    Anioły, Liliowością bladą idealne - Wstydów duszy wiośnianych... one nad jej skronią I wkoło jej kibici krążą niewidzialne,  I łona jej świetlanej pół-senności bronią.    I ducha jej kołyszą... stroją wdzięku czarem I przed wzrokiem natrętnych, co spojrzeniem plami,  Spuszczają rzęs zasłony... i przed Grzechu żarem Czystą postać śnieżnymi okryć chcą skrzydłami.   One Wieniec Mistyczny dla jej skroni plotą, Wplatają aureole w jasne jej warkocze - Anioły lśniące Gwiazdą Niewinności złotą... Biedne, smętne anioły, chociaż tak urocze!...   Bo ledwo miłość w sercu zatli się dziewiczym,  Po skrzydłach ich świetlanych dreszcze zgrozy biegą: I stąd ta trwoga drżąca, jak przed czymś zbrodniczym -  Przy pierwszym całowaniu ust ukochanego.   Gdy on zbliża się ku niej - one czujną rzeszą Już lecą, by bezbronnej jak przed wrogiem bronić... Gdy sięga do jej rąbków - jak na alarm spieszą Wstydem złoto-różanym nagość jej obsłonić.    I pasują się długo... przeciw chuciom rwącym Walczą z wrogiem w rozpaczy pełne drżeń i łkania I nareszcie w tym krzyku - w tym rozdzierającym Krzyku jej bezbronności - słychać ból konania...   Już padły podeptane... Już nad łożem ciemnym Zagasły cudne blaski... Tylko cisza głucha Szemrze jeszcze ostatnim tchnieniem ich tajemnym -  Tą ostatnią modlitwą ich nikłego ducha.    O świcie - smutek wieje z oczu jej - już mglistych -  Jak dym od zgasłej gwiazdy nad zamierzchłą tonią...  I nie ma już, o nie ma jej aniołów czystych I wieńca liliowego, z tą mistyczną wonią!   Bogusław Adamowicz    Twój wiersz zdaje mi się kobiecą odpowiedzią :)   Pozdrawiam :)   Deo
    • Łukasz Jasiński
      Noa

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @violetta   Raczej bezmyślna głupota: nie ma pani żadnego prawa być agresywna wobec niewinnych osób - w świecie wirtualnym, a stosować agresję może pani tylko i wyłącznie wobec najbliższych - taka jest bolesna i okrutna prawda, niestety...   Łukasz Jasiński 
    • violetta
      Równowaga

      Przez violetta · Opublikowano

      @Leszczym no wiesz, w życiu trzeba mieć szczęście, a ja jestem w czepku urodzona:) spadam na cztery łapy:) to mam szansę:)
    • Leszczym
      Równowaga

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @violetta Jeśli chodzi o Nobla słyszałem taką historię. Chcieli przytemperować jakiegoś pisarza. I obiecali mu Nobla. Pisarz się bardzo starał i prężył. Ale mu nawet nie powiedzieli przez całe jego życie, że nawet nie zgłosili o to wniosku. 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...