Pofruniemy...

[Dekaos Dondi]

Poczuła ciężar na plecach i nieustający powiew wiatru. Pole ogołocone z życia, jakby przygniatało grząskim zębem czasu, a nagie stopy brodziły w gęstych chmurach. Nie przeszkadzało jej to. Tylko skąd ten zapach i co tu w ogóle robię? Wtedy ujrzała wodne zwierciadło. Migoczącą, pionową taflę. Wielki ptak siedział na ramionach. Usłyszała niby słowa

–– Brawo. Nie zwątpiłaś, chociaż jesteś obrana ze skórki.

–– Z jakiej znowu skórki ?

–– A z czego są utkane, moje pachnące skrzydła?

–– Hmm… wielkie mi co.

–– Skoro tak, to bardziej wygrałaś. Za chwilę pofruniemy do krainy, gdzie rosną całe pomarańcza.

–– A kasę masz?

–– Zadziwiasz mnie. Jeszcze bardziej wygrałaś.