Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Raz do tyłu raz do przodu
lub na odwrót w przód i w tył
na bujanym siadł fotelu
cień co kiedyś człekiem był

 

tu mu dynda tam powiewa
buja się tak cały dzień
od pierwszego do pierwszego
geriatryczny wodzirej

 

jak wyciągnąć go na piwo
jak mu kopa w zadek dać
jak przymusić go do czegoś
skoro nie chce mu się wstać

 

to apatia zniechęcenie
dół co sam wszak w niego wpadł
obojętność nic niechcenie
dominuje jego świat

 

czy do czynu ktoś go popchnie
kto przekona go by wstał
ruszył dupę drzwi otworzył
i coś innym z siebie dał

 

miał już wszystko żonę dzieci
wóz i przewóz szał ciał miał
teraz tylko sobie smęci
upierdliwy z niego drań

Opublikowano

@OloBolo Ciebie acedia nie dosięgnie, za duży dystans do siebie, świata. Coś tam się podynda, zabijesz humorem. Świetny wiersz :)

Opublikowano

@OloBolo Ja w puencie widzę przyczynę tej apatii. Posiadanie wszystkiego, zaspokojenie wszelkich potrzeb - to straszny stan. Naprawdę. Autentycznie boję się, że kiedyś nie będę miał za czym gonić, a wtedy pogrążę się w bezsensie egzystencji - jeszcze bardziej, niż jestem pogrążony teraz :P

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Simon Tracy To jest utwór, który czyta się z zapartym tchem, a po skończeniu zostawia on w czytelniku głęboki, niepokojący ślad. To mały poemat grozy, misternie skonstruowany i przemyślany w każdym calu. Jesteś mistrzem budowania atmosfery. Od samego początku, od "przekrwionych oczu" i niepewności co do snu, potem, krok po kroku, budujesz scenerię jak w najlepszej gotyckiej opowieści. Czuje chłód letniej nocy i słyszy koncert świerszczy, jednocześnie odczuwając narastający lęk. Słyszy się "brzęk srebrnej tacy", "jęk sypialnianych drzwi", czuje się zapach "dopalającego się cygara" . Te codzienne, zwyczajne odgłosy i obrazy tworzą iluzję normalności, która sprawia, że końcowy wstrząs jest jeszcze potężniejszy. Czytam o mężczyźnie ogarniętym niepokojem, ale i wielką miłością, czuwającym przy śpiącej ukochanej. I nic nie zwiastuje koszmaru. A potem następuje ostatnia strofa, która jest jak uderzenie obuchem. Sam Poe by się nie powstydził tego tekstu. Uchwyciłeś esencję jego twórczości: połączenie piękna i makabry, miłości silniejszej niż śmierć (w najbardziej dosłownym i przerażającym sensie), motyw niezaufanego narratora, którego perspektywa jest zaburzona przez szaleństwo i obsesję. To wspaniały hołd dla mistrza.   ps. To "Ligeja" spowodowała, że do tej pory uciekam od grozy i horrorów. Ale Twoje teksty z powrotem mnie oswajają .
    • @Somalija a może nie, hehe:)
    • @Roma To bardzo dobry, subtelny i dojrzały wiersz pełen miękkiej metafizyki, lirycznego światła i wewnętrznego ukojenia. Jest poetycko dojrzałą opowieścią o powrocie po uniesieniu. Nie ma w nim patosu ani pustych ozdobników – tylko delikatność, spokój i wiara w sens bliskości. Pozdrawiam:)
    • Fizyczność łączy  Samotność dzieli    I tak ci smutno  Gdy leżysz całkiem sama    W brudnej pościeli...
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @huzarc czy Ty korzystasz z AI?    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...