Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Okupowałem fotel
bujając się wczorajszym
czasem zakwitały skowronki
radio cicho kwiliło
czując robaka mo_jej
głowie było mało
senne muchy na parapecie
tańczyły pierwszy seks
czy to się śniło
nieciągłość denerwując
migotała gałki oczne
wychodzą na zewnątrz
ślimaka bez skorupy.

Opublikowano

wiesz jaki jest szczyt pijaństwa ?
upić ślimaka tak aby nie trafił do domu
to tak a'propos ostatnich wersów wierszyka ,
a ty nie byłeś chyba zbytnio trzeźwy kiedy to pisałeś ;-)))

Mi się wierszyk podoba. Natomiast dobijają mnie psychicznie komentarze Pana Kris o Poranku (albo Pani - bo to nigdy nie wiadomo). Dobijają albo raczej porażają brakiem wyczucia. Jeśli kogoś bawią żarty o ślimakach albo sugerowanie komuś pijaństwa, to ja polecam forum o Britney S. czy jakieś inne tematyczne Ciao Darwin, ale ty się już chyba nie musisz z niczym zegnać, prawda??? W wierszu jeśli można coś zasugerować "tańczyły pierwszy seks" w połączeniu z całością brzmi pospolicie. Ja bym to ubrał w inne słowa. Natomiast całość bardzo mi się podoba. Wyraża pełnię nastroju. Tak mi się wydaje.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



może jakieś argumenty??
dlaczego??
* *

dla mnie wiersz się podoba, początek jest bardzo dobry,
muchy tańczące pierwszy seks również.

Można byłoby trochę ten wiersz dopracować żeby był bardziej przejrzysty, bo tak wszystko jednym tchem na jednym ruszcie nie za bardzo przynajmniej dla mnie.

ogólnie wrażenia miłe, bardzo ciekawe sformułowania
++
pozdr.
/j
Opublikowano

klikając w tytuł myślałem, że to będzie następny wiersz typu „ ad rem: moim zdaniem ogólnie dobrze, mam pretensje do:
„mo_jej głowie było mało”, po pierwsze nie wiem, co robi znak „_” tutaj, jaką ma funkcję? poza tym to jakoś bardzo prosto z mostu, nie pasuje do „pokręconych” skojarzeń
„czy to się śniło” - rwie rytm, źle się czyta i wygląda jakby autor tutaj nie miał koncepcji, niepewność co do wrażeń jest wystarczająco widoczna w wierszu, nie trzeba sygnalizować, zwłaszcza że mało wiarygodne jest, aby człowiek w chwili podobnej chwili jak opisywana, zadawał sobie filozoficzne pytania
trzecia pretensja moja dotyczy tytułu - nie pasuje nijak do tekstu, rozumiem że to mogło być przewrotnie tak nazwane, ale treść nie za bardzo jest przewrotna, raczej dekadencka;)
pozdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pewnie że się nie żegnam , ponieważ jestem ateistą , tak samo zresztą nie odmawiam - paciorka i Johny Walkera ;-)
a po drugie to nadymasz sie tak strasznie swoją powagą a stań z boku i popatrz czasami co się tuytaj dzieje , to teksty britney są czasem okazem kunsztu przy tym co tutaj się zamieszcza , i co tylko dla tego że w tytule portalu jest poezja to mam paść na kolana i zadumać sie nad każdym bzdetem który się tu pojawi ( nie dotyczy to tego wiersza akurat ) bo pan Michał sie czuje załamany psychicznie moimi komentarzami , to niech pan Michał wyjedzie do wód podleczyć psyche

kop
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



może jakieś argumenty??
dlaczego??
* *

dla mnie wiersz się podoba, początek jest bardzo dobry,
muchy tańczące pierwszy seks również.

Można byłoby trochę ten wiersz dopracować żeby był bardziej przejrzysty, bo tak wszystko jednym tchem na jednym ruszcie nie za bardzo przynajmniej dla mnie.

ogólnie wrażenia miłe, bardzo ciekawe sformułowania
++
pozdr.
/j




argumenty na co ?
mnie tem wiersz podobał się
chłopaki zamiast czyatć wiersz ( całkiem całkiem zresztą ) czepiają sie mnie , ale ja nawet wiem dla czego - ponieważ myślicie schematami i brak wam wyobraźni :-))

co robię muchy na parapecie ? bzzzzykają - bzykają się
zupełnie fajnie więc brzmi że uprawiają pierwszy seks , a może sex - cholera wie , załamanym psychicznie polecam jako dobry srodek na poprawe nastroju ( no chyba że nie mogą ) wtedy tylko wódka zostaje ;-)))

bujając się wczorajszym
czasem
mam nadzieje ze to przeniesienie coś znaczy a jeśli tak - to określenie " być wczorajszy " lub jak tutaj "bujać się wczorajszym czasem " nasuwa pewne skojażenia

i gałki oczne wychodzące z powiek czyli ślimaków bez skorupy też mam nadzieje coś znaczą , bo jeśli takie odniesienia sie stosuje to mam nadzieje że nie przypadkiem

i to że mojej głowie było mało i

i ta niepewność jawy czy snu , wszystko jakos tak układa się w logiczną całość

i oczywiście moje skojażenia mogą być całkowicie błędne ( choć prawde powiedziawszy jestem prawie pewiem że mam racje )

a czy ja do kogoś mam pretensje że sobie coś napisze mając lekkiego kaczorka , albo żebym zarzucał komuś pijaństwo ?????
ludzie nie bądźcie tacy nadęci , spuście troche pary i stańcie na ziemi

kop
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





po to bozia dała deklinacje i koniugacje aby je stosować , powinieneś więc napisać " nie będę pokazywał palcem " , jak piszesz "pokazywać" to nie wiadomo czyś ty on , ona , czy ono i nie wiadomo czy jesteś w liczbie pojedynczej czy może się naradzacie i piszecie grupowo ?

kop
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



może jakieś argumenty??
dlaczego??
* *

dla mnie wiersz się podoba, początek jest bardzo dobry,
muchy tańczące pierwszy seks również.

Można byłoby trochę ten wiersz dopracować żeby był bardziej przejrzysty, bo tak wszystko jednym tchem na jednym ruszcie nie za bardzo przynajmniej dla mnie.

ogólnie wrażenia miłe, bardzo ciekawe sformułowania
++
pozdr.
/j




argumenty na co ?
mnie tem wiersz podobał się
chłopaki zamiast czyatć wiersz ( całkiem całkiem zresztą ) czepiają sie mnie , ale ja nawet wiem dla czego - ponieważ myślicie schematami i brak wam wyobraźni :-))

a czy ja do kogoś mam pretensje że sobie coś napisze mając lekkiego kaczorka , albo żebym zarzucał komuś pijaństwo ?????
ludzie nie bądźcie tacy nadęci , spuście troche pary i stańcie na ziemi

kop

i kto to mówi, pewnie na drzwiach do swojego domu powiesiłeś skórę dzika z napisem : 'kto zaprzeczy że Julia jest najcnotliwszą i najpiękniejszą dziewuszką z tym stanę w szranki na miecze lub kopie (długie, krótkie)''

haha
żegnam ozięble
(Castus wybacz że pod Twoim wierszem ta dyskusja ale rozumiesz:))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.






argumenty na co ?
mnie tem wiersz podobał się
chłopaki zamiast czyatć wiersz ( całkiem całkiem zresztą ) czepiają sie mnie , ale ja nawet wiem dla czego - ponieważ myślicie schematami i brak wam wyobraźni :-))

a czy ja do kogoś mam pretensje że sobie coś napisze mając lekkiego kaczorka , albo żebym zarzucał komuś pijaństwo ?????
ludzie nie bądźcie tacy nadęci , spuście troche pary i stańcie na ziemi

kop

i kto to mówi, pewnie na drzwiach do swojego domu powiesiłeś skórę dzika z napisem : 'kto zaprzeczy że Julia jest najcnotliwszą i najpiękniejszą dziewuszką z tym stanę w szranki na miecze lub kopie (długie, krótkie)''

haha
żegnam ozięble
(Castus wybacz że pod Twoim wierszem ta dyskusja ale rozumiesz:))


z tobą panie sałatko , mogę stawac na ubitej ziemi o każdej porze dnia lub nocy
a jak sie boisz to przyprowadź kolegów .
a tak a'propos , widzę że ci się argumenty skończyły .

kop
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




tego się spodziewałem, więc wogóle nie jestem zdziwiony

kop

nie wiem skąd się biorą tacy ludzie jak Ty, zgrywasz jakiegoś cwaniaczka na forum, a w rzeczywistości pewnie jesteś dzieciakiem który poza internetem boi się otworzyć usta.


po prostu dobrze sie bawię , prowadząc taką dyskusje , ja nie boje się konfrontacji ( po prosyu wiem że mam racje ) , ty natomist nagminnie motasz się w zeznaniach - najpierw piszesz ze jestem prymitywem który by chciał zaraz kogoś bić , chwile po tem domyślasz sie że jestem dzieciakiem , skąd ta niekonsekwencja , niby ambitnie nie chcesz przyznać sie do porażki a z drugiej strony nie wiesz jak
a może po prostu brak ci hmmmm......... ikry ??

a tak po za tym to wiersz coraz bardziej mi sie podoba , im częściej go czytam tym bardziej mi się podoba

kop
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie wiem skąd się biorą tacy ludzie jak Ty, zgrywasz jakiegoś cwaniaczka na forum, a w rzeczywistości pewnie jesteś dzieciakiem który poza internetem boi się otworzyć usta.


po prostu dobrze sie bawię , prowadząc taką dyskusje , ja nie boje się konfrontacji ( po prosyu wiem że mam racje ) , ty natomist nagminnie motasz się w zeznaniach - najpierw piszesz ze jestem prymitywem który by chciał zaraz kogoś bić , chwile po tem domyślasz sie że jestem dzieciakiem , skąd ta niekonsekwencja , niby ambitnie nie chcesz przyznać sie do porażki a z drugiej strony nie wiesz jak
a może po prostu brak ci hmmmm......... ikry ??

a tak po za tym to wiersz coraz bardziej mi sie podoba , im częściej go czytam tym bardziej mi się podoba

kop

to widać w każdej twojej wypowiedzi, że wiesz, że masz rację
tylko że nie uzasadniasz jej w ogólnie akceptowany sposób, lecz za pomocą inwektyw i osobistych wycieczek
dla człowieka kulturalnego coś takiego nie jest dyskusją, tylko pyskówką spod bloku
naprawdę, przypomina to łudząco „pojedynki słowne” jakie się zdarzają w podstawówce
wszystko opada włącznie z rękami
k.a.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




po prostu dobrze sie bawię , prowadząc taką dyskusje , ja nie boje się konfrontacji ( po prosyu wiem że mam racje ) , ty natomist nagminnie motasz się w zeznaniach - najpierw piszesz ze jestem prymitywem który by chciał zaraz kogoś bić , chwile po tem domyślasz sie że jestem dzieciakiem , skąd ta niekonsekwencja , niby ambitnie nie chcesz przyznać sie do porażki a z drugiej strony nie wiesz jak
a może po prostu brak ci hmmmm......... ikry ??

a tak po za tym to wiersz coraz bardziej mi sie podoba , im częściej go czytam tym bardziej mi się podoba

kop

to widać w każdej twojej wypowiedzi, że wiesz, że masz rację
tylko że nie uzasadniasz jej w ogólnie akceptowany sposób, lecz za pomocą inwektyw i osobistych wycieczek
dla człowieka kulturalnego coś takiego nie jest dyskusją, tylko pyskówką spod bloku
naprawdę, przypomina to łudząco „pojedynki słowne” jakie się zdarzają w podstawówce
wszystko opada włącznie z rękami
k.a.


przyganiał kocioł garnkowi he he he he
ty swoje opinie tak uzasadniasz że buty spadają
i wogóle nie stosujesz wycieczek osobistych
weź chłopie odszukaj jakiś mój wiersz i zamieś pod nim miażdżąca krytykę ( oczywiście jak na kulturalnego człowieka przystało , sensownie ją uzasadnij ), watpię czy potrafisz ale przynajmniej postaraj się , tutaj nie masz już czego szukać bo nic nowego do dyskusji nie wniesiesz a wpisujesz się tutaj jedynie dla tego że nieprzychylnie wypowiedziałem sie na temat twojego wierszyka .........
no i to by było na tyle panie o b i e k t y w n y

bbłłłaaahahahaa

kop

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Przygniata mnie ten ciężar nocy. Siedzę przy stole w pustym pokoju. Wokół morze płonących świec. Poustawianych gdziekolwiek, wszędzie. Wiesz jak to wszystko płonie? Jak drży w dalekich echach chłodu, tworząc jakieś wymyślne konstelacje gwiazd?   Nie wiesz. Ponieważ nie wiesz. Nie ma cię tu. A może…   Nie. To plączą się jakieś majaki jak w gorączce, w potwornie zimnym dotyku muskają moje czoło, skronie, policzki, dłonie...   Osaczają mnie skrzydlate cienie szybujących ciem. Albo moli. Wzniecają skrzydłami kurz. Nie wiem. Szare to i ciche. I takie pluszowe mogło by być, gdyby było.   I w tym milczeniu śnię na jawie. I na jawie oswajam twoją nieobecność. Twój niebyt. Ten rozpad straszliwy…   Za oknami wiatr. Drzewa się chwieją. Gałęzie…. Liście szeleszczą tak lekko i lekko. Suche, szeleszczące liście topoli, dębu, kasztanu. I trawy.   Te trawy na polach łąk kwiecistych. I na tych obszarach nietkniętych ludzką stopą. Bo to jest lato, wiesz? Ale takie, co zwiastuje jedynie śmierć.   Idą jakieś dymy. Nad lasem. Chmury pełzną donikąd. I kiedy patrzę na to wszystko. I kiedy widzę…   Wiesz, jestem znowu kamieniem. Wygaszoną w sobie bryłą rozżarzonego niegdyś życia. Rozpadam się. Lecz teraz już nic. Takie wielkie nic chłodne jak zapomnienie. Już nic. Już nic mi nie trzeba, nawet twoich rąk i pocałunku na twarzy. Już nic.   Zaciskam mocno powieki.   Tu było coś kiedyś… Tak, pamiętam. Otwieram powoli. I widzę. Widzę znów.   Kryształowy wazon z nadkruszoną krawędzią. Lśni. Mieni się od wewnątrz tajemnym blaskiem. Pusty.   Na ścianach wisiały kiedyś uśmiechnięte twarze. Filmowe fotosy. Portrety. Pożółkłe.   Został ślad.   Leżą na podłodze. Zwinięte w rulony. Ze starości. Pogniecione. Podarte resztki. Nic…   Wpada przez te okna otwarte na oścież wiatr. I łka. I łasi się do mych stóp jak rozczulony pies. I ten wiatr roznieca gwiezdny pył, co się ziścił. Zawirował i pospadał zewsząd z drewnianych ram, karniszy, abażurów lamp...   I tak oto przelatują przez palce ziarenka czasu. Przelatują wirujące cząsteczki powietrza. Lecz nie można ich poczuć ani dotknąć, albowiem są niedotykalne i nie wchodzą w żadną interakcję.   Jesteś tu we mnie. I wszędzie. Jesteś… Mimo że cię nie ma….   Wiesz, tu kiedyś ktoś chodził po tych schodach korytarza. Ale to nie byłaś ty. Trzaskały drzwi. Było słychać kroki na dębowym parkiecie pokoi ułożonym w jodłę.   I unosił się nikły zapach woskowej pasty. Wtedy. I unosi się wciąż ta cała otchłań opuszczenia, która bezlitośnie trwa i otula ramionami sinej pustki.   I mówię:   „Chodź tutaj. Przysiądź się tobok. Przytul się, bo za dużo tej tkliwości we mnie. I niech to przytulenie będzie jakiekolwiek, nawet takie, którego nie sposób poczuć”.   Wiesz, mówię do ciebie jakoś tak, poruszając milczącymi ustami, które przerasta w swojej potędze szeleszczący wiatr.   Tren wiatr za oknami, którymi kiedyś wyjdę.   Ten wiatr…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-10)    
    • Singli za dużo, to 1/3 ludności. Można się cieszy, że tyle jest wolnych. W każdym wieku ludziom kogoś brakuje.
    • @Wędrowiec.1984 Jakoś je starałem posegregować, ale istnieje wiele innych. W Polsce mamy ok. 10 milionów singli i ta liczba rośnie, więc uznałem, że poezja powinna też się tym zająć. Pozdrawiam
    • Ból zaciska na skroni palce  cienkie, twarde, szklane, jakby ktoś ulepił je z odłamków reflektora, który pękł od zbyt głośnego światła. Wpycha mi w czaszkę powietrze ostre jak tłuczona szyba, jakby każdy oddech był drzazgą rozjarzonego żaru, w którym ktoś spalił swój ostatni obraz.   Czuję, jak myśl tłucze się o moją kość czołową, jakby chciała wybić sobie ucieczkę, zanim skurczy się do rozżarzonej kuli.   Oddycham sykiem. Oddychawłamóknieniem. Oddycham światłem, które nie oświetla – tylko wypala świat kawałek po kawałku, systematycznie, metodycznie, jak kwas, który zna mój wzór chemiczny, mój rytm, moje wszystkie uniki. Ona prześwietla mnie jak rentgen zrobiony z błysku widzi we mnie nerwy, zanim ja je poczuję.   Dźwięki stoją jak martwe ryby w słojach formaliny: oblepione szumem, przykryte bębenkowym całunem, wypatrują mojej uwagi – rozproszonej, popękanej, jakby każda synapsa pisała zaklęcia przeciwko ciszy, jakby mózg uczył się alfabetu tego pierdolonego bólu poprzez puls.   Nacisk wcina się we mnie głębiej niż sen, głębiej niż jawa, głębiej niż wszystkie myśli: jest czysty, nieubłagany, bezczelnie precyzyjny. Nic nie udaje. Ona nie kłamie – uderza prosto, uderza w punkt, jak neurolog-sadysta, który nie używa eufemizmów, bo ma twoją mapę nerwów zaśmieconą swoimi flagami. Nudności oplatają mnie jak zwierzę zrobione z wilgoci i ołowiu, jak drapieżnik, który zna mój żołądek lepiej niż ja.   Próbują mnie wypchnąć z mojego ciała, a potem wciągają z powrotem – jakby chciały mnie mieć w sobie na stałe, jako tę cholerną świadomość, którą trzeba strawić.   Rozkłada mnie na części jak fizyk, który bada materię od środka na zewnątrz, fala po fali, wibracja po wibracji. Światło patrzy na mnie jak ślepe bóstwo zrobione z igieł; niczego nie żąda, ale wszystko przeszywa.   Tętni za powieką, tętni tak, jakby za gałką poruszał się oddzielny, wściekły organizm – szary impuls, skurcz za skurczem, jak sejsmograf zawieszony wewnątrz czaszki, który odbiera tylko trzęsienia ziemi.   Skroń parzy, szczęka drewnieje, oczy szczypią, jakby słońce przykładało mi do źrenic swoje gorące monety, żądając zapłaty za każdy gram ciemności, który we mnie gasi.   Przedmioty stoją nieruchome i przejrzyste, płoną odwrotnym blaskiem,  blaskiem, który nie daje ciepła, tylko wiedzę. Do dupy wiedzę. Cienie dymią bólem.   Słyszę głowę dzwoniącą ciszą  jakby wielki mosiężny dzwon właśnie bił wewnątrz moich zatok. Wchodzę w ten atak jak w obrzęd przejścia, w równanie, które można rozwiązać tylko własnym, przeklętym pulsem. Ona jest nauczycielką, puls jest kapłanem, mrok jest księgą, a ja jestem zdaniem, które zamiera w połowie, niezdolne do postawienia kropki. Tabletka, pogryziona przez nadzieję, leży jak relikwia niezawierzonego planu – świadectwo ulgi, która nigdy nie miała okazji nadejść.   Uśmiecham się pod nosem: nie trzeba leku, żeby się poddać tej szmacie. Wystarczy zgodzić się, pozwolić jej wyssać z człowieka wszystkie dzienne pewniki, aż zostanie tylko cienki szlak – migoczący ślad na rozpalonym ekranie świadomości. Jestem przejrzysty. Nie winem, nie uniesieniem, nie letnim rozproszeniem – tylko szarym uderzeniem, które wybiela człowieka do zawiasów czaszki, wyskrobuje z niego zamiary, a na koniec zostawia w środku iskrę: zimną, krystaliczną, prawdziwą. Jedyną prawdziwą rzecz w tym całym burdelu. Mrok migocze, jakby ktoś zmielił tysiąc płatków ołowiu i rozsypał ich pył, żeby zobaczyć, czy potrafię w nim utonąć. Ona potrafi kochać okrutnie. Ale kocha, do cholery, uczciwie  pali od środka, wypala skupieniem, aż leżę w jej uścisku niby bezwładny, a jednak w środku czuwam czystym, ostrym płomieniem, którego żaden zdrowy dzień, choćby promieniał pewnością, nie potrafi zrozumieć. I niech się jebie.            
    • @jeremy uważaj, żeby ci ktoś nie ogołocił :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...