Cumuj

[Lidia Maria Concertina]

Mniej więcej gdzieś we wnętrzu ... znajdziesz siebie.
Płacząc, nie modląc się, oglądając turkusowe obrazki z Grecji, siedząc przy hebanowym barze ...

Życie zdegustowane odsuwa się od nas, a jednocześnie żąda napiwku
Za co?

 

Ja umarłam pewnego popołudnia.
Wróciłam do któregoś z licznych nie moich domów, potłukłam imbryk i lunetę, położyłam się na sofie, poszłam spać i umarłam.
Postanowiłam wtedy, że nigdy już nie ożyję.

 

Jednak młodość nie zestarzała się we mnie - być może nie rozmawiamy ze sobą już tak często, ale wspólnie świętujemy urodziny.

 

Często mijam obcych mężczyzn w przeciągach i buduarach: rachują mi kości.
Problem w tym, że matematyka nie jest mi obecnie potrzebna.

Zaciągam rolety. 

I znów czekoladowa świeca i zakurzony papieros. 
Na pożegnanie wyciągasz palec - biorę całą rękę i wskazuję nią miejsce, do którego nie mamy klucza ani kodu do klatki: rezydencja Minosa.
Zapytaj kogoś o kompas.

Możesz nawet "baw się dobrze." 

I pamiętaj: kocham cię i będę czekać, aż wrócisz - tu, w to samo miejsce.

 

A teraz musimy umrzeć.
Ale ... znajdziemy się. 
Bo nie możemy wiecznie nie istnieć ... na przystani, której nie ma ...