Cichy świadek sennych wyobrażeń

[Arsis]

… na butelce załamuje się obskurne światło żarówki… ― obserwują mnie istoty ukryte w słojach czasu…

 

Na fornirze drzwi skrzypiącej szafy ― odkształcają się dwoiste cienie…

 

Ćma uderza o lampę…

 

Stojące

lustro ―

paruje

― od krzyku…

 

To tu, to tam ― wyglądają jakieś niepojęte zwidy,  jakieś widma ― obojętnych za życia ludzi…

 

… wodzą za mną wzrokiem, gdziekolwiek stanę, gdziekolwiek siądę z ciężkim westchnieniem…

 

Idą powietrzem ― powoli ― w brzęczącym kondukcie

zapomnianych obrazów w kolorze sepii…

Lecz, zanim nikną na wieczność, przystają, co chwila, jakby wspominając (w pochyleniu) ― swoje dawne

dzieje…

 

I przybywają nowe, wciąż nowe…

 

…

 

Kurz pokrył książki…

 

… wyszczerbione szklanki

z nalotem pleśni, talerze…

 

Nasłuchuję

szeptów ―

sennych

― wyobrażeń…

 

… rozkołysanych, uporczywych… drwiących…

 

Wszędzie wokół ―

szurania krzeseł…

 

… stukania obcasów…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-09-02)

 

 

 

 

[corival]

@Arsis Co też tam się nie snuje po tym domu... to musi być bardzo stary dom, skoro przeszłości wystarczyłoby na słoje czasu, umieszczone w szafowych drzwiach... Pozdrawiam :)

[Arsis]

@Dag cześć, dag... dziękuję...

@corival cześć, corival...

[corival]

@Arsis Cześć Arsis...

 

[Leszczym]

@Arsis mnie się bardzo podoba, czasem zachwyca melancholia pustego Twojego domu. Współczuję, martwię się, być może nawet empatyzuję, ale wiersze wychodzą wspaniałe i nieprawdopodobnie stylowe. Hej:)