Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pies na kanapie

Antoine W
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Antoine W

Antoine W

Opublikowano
Opublikowano

 

                      Pies na kanapie

 

Ach, szarobury psiaku mój, tak leżąc na kanapie

nie wiesz, że gdzieś tam, z psich żył, na ziemię krew dziś kapie.

Zaciska się na szyi sznur, a kij na grzbiety spada

bo komuś coś zawinił zwierz i skarcić trzeba gada.

Opada topór, kroi nóż, bez winy dla fantazji

a miskę zaś wypełnia piach – pokarmem go nie nazwij.

 

Szkoda i kropli wody dać – choć blisko mamy kran

niech zdycha sam, nasz wierny stróż, nie będzie szkoda nam.

                                                                           ded. p. Borzymowskiej

 

 

7
Iwa-Iwa

Iwa-Iwa

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@Gosława Ja też lubię i jak się dogadujemy tutaj wszyscy nie lubię sprzeczek z ludżmi gdyż w domu często awantury uciekam wtedy w swój świat zamykam się w pokoju słucham muzyki, poznaje ludzi w wirtualnym świecie, a kiedy jest naprawdę źle idę do przyjaciół realnych w ośrodku terapeutycznym, dzisiaj miałam rozmowę z osobą z rodziny mojej która przyznała mi rację że już widzi kto kogo oczernia w tym domu i że będzie mnie bronił bo wszystko co mówię potem się zgadza a tamci się gubią już w swoich kłamstwach prawda zawsze wygra czasami milczeć też trzeba by inni sami mogli odkryć tą prawdę. szkoda tylko że po latach dopiero zrozumieli przez co przechodze będąc w tym miejscu gdzie jestem, kurcze rozpisałam się uznajmy że to list do ciebie pozdrawiam gorąco !!!!

Edytowane przez Iwa-Iwa (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Słowianin-
      Leśne nagrywania

      Przez Słowianin- · Opublikowano

      @huzarc Dzięki za pochylenie się nad tekstem.
    • Berenika97
      Przy kawie w niedzielny poranek

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      On Aromat parzonej kawy uderzył mnie pierwszy, zaraz potem jej głos. Usiadła naprzeciwko, stawiając dwa kubki. Ta sama twarz od wielu lat, te same, znajome do bólu, gesty. Tylko ja już nic nie czuję. Mówi nieustannie, a jej głos dociera do mnie jak przez szybę. Słyszę dźwięk, lecz nie czuję ciepła jak dawniej. Słowa docierają, ale mnie nie dotykają. Jak deszcz za oknem. Wiem, że pada, ale nie jestem mokry. Mówi szybko, nerwowo, jakby chciała nadrobić wszystkie lata ciszy. Patrzy na mnie z taką żałością, z resztką nadziei, że coś jeszcze da się zmienić. Jakby miłość czekała tuż za drzwiami, które wystarczy otworzyć. Ale już wiem, że za tymi drzwiami jest tylko pustka. Nie ma tam już nas, nie ma nawet tego mnie, którego pamięta. Jej dłoń leży na stole, czeka na dotyk. A głos drży jakby prosiła o łaskę, której nie umiem dać. Każde słowo opada ciężko w gęstniejącą ciszę, a ja milczę niewzruszony z zamkniętym sercem. Wiem jednak, że muszę się odezwać. Muszę, bo wciąż tu jestem, chociaż już za murem, który sam - cegła po cegle - stawiałem. W końcu mówię, że to, co było między nami umarło. Cicho, jak ogień, któremu zabrakło tlenu. Czuję, że każde wypowiadane przeze mnie, słowo wbija się w nią niczym nóż. Znów milknę, piję zimną już kawę i udaję, że jestem gościem w domu, który właśnie przestał być moim domem. Czekam, aż ona to zrozumie.   Ona   Niedziela. Jesteśmy razem. Robię dla nas kawę, z nadzieją, że wreszcie porozmawiamy. Siedzimy przy stole, tak blisko, a jednak dalej niż kiedykolwiek. Zaczynam mówić. Mówię szybko, bo panicznie boję się ciszy, która kruszy nas od środka. On jednak uparcie patrzy w bok, jakby to wszystko go nie dotyczyło. Milczy, jakby słowa kosztowały go fortunę. Jego palce nerwowo zaciskają się wokół filiżanki, już od dawna nie szukają mojej dłoni. Wreszcie się odzywa. Z litości. Czuję to. Rzuca krótkie, oszczędne zdania, a każde z nich jest jak kamień - ciężkie, zimne i obce. Tonę w tym milczeniu, które rośnie między nami jak lodowa ściana. Chcę krzyczeć, że jeszcze czuję, że serce mi pęka, że wciąż tu jestem. A on oznajmia: "Wszystko będzie dobrze." I to jest najgorsze. Bo "dobrze" to nie "kocham". To tylko cichy wyrok podany z pustym uśmiechem. A więc to tak się kończy? W jego oczach nie ma już nic. W tej ciszy umarła miłość. A ja wciąż go kocham.
    • Berenika97
      iskra

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_WysockaNo i zawstydziłaś mnie. I kto tu czaruje! :))) 
    • Berenika97
      czereśnia

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @lena2_ Piękny poetycki portret kobiety - drzewa ukazanej przez pryzmat cyklu przyrody. Używasz metafory drzewa, by opowiedzieć o przemijaniu - od wiosennego rozkwitu ("perliste kwiecie na oczach lata"), przez macierzyńską troskę ("wykarmiła szpaki"), aż po jesienną melancholię ("gubi liście", "nagie ramiona"). Piękny wiersz o upływie czasu z bardzo subtelną refleksją.
    • Alicja_Wysocka
      iskra

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Tym, że jesteś :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...