Do Wszystkiego Się Człowiek Przyzwyczai.

[P.S.]

Do wszystkiego się człowiek jak kat przyzwyczai.
Do największego głodu, smutku, znoju, trwogi,
osamotnienia, lęku i bólu, co pali.
Świt, ni żaden Tezeusz, powrotu nie zrobi.

Kiedyś plecak w użytku, dzisiaj kurzach spływa.
W swoim kojcu leży pies, tylko je oraz śpi.
Życie, same cierpienia — roboty Syzyfa.
Życie żadna arkadia, krzyż nie Ilion — nie znikł.

Kwiat wieku wita nagle, nie jak zgon Seneki.
Niszczy oraz ratuje jednocześnie życie.
Co potem następuje?... nie znam tyle męki.

A może z dłutem życie inaczej planuje?
Człowiek — tonący okręt, od dna odbije jak
Polska. Spostrzegam, głupi ja, światło w tym mule.

Jakieś rady, co do poprawy? Byłbym bardzo wdzięczny. Dopiero zaczynam.