Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

Nie mam przy sobie mapy,
kalendarza, dokumentów.

Zapomniałem, zgubiłem.

Nie mam twarzy, genitaliów.

Wszystko, co mam

to siedem stalowych łańcuchów i

wyciągniętą do przodu dłoń,
w którą to właśnie mróz wkuł się z całą swoją mocą.

 

Siedem stalowych łańcuchów,

tutaj na Bergen,
i wyciągnięta do przodu skuta mrozem dłoń.

Gdym mógł łańcuchami opleść serce,

niech bezpiecznie stoczy się z Bergen
ale nie mogę

Nie mam serca.
Spróbuję,
może uda się 

choć raz

zrobię to dla ciebie, MM

wykrzesać z wielu słów

jedno serce.
 

Wypuściłaś z rąk szklankę
wprost na kamienną w tym miejscu podłogę.
Do ciebie mówię, MM
- nic się nie stało, moje dziecko 
bardzo głęboko śpi.

 

       Bergen, data nieznana.

             dedykuję MM.

Edytowane przez dach (wyświetl historię edycji)
  • dach zmienił(a) tytuł na wiersz do Merilyn Monroe
Opublikowano

@dach Jakiś smutny nastrój tu wyczuwam, a przecież brama do fiordów ma w sobie obok sporej dawki zimna, tyle uroku...

Swoją drogą do teraz nie odkryłam połączenia między Bergen, a panią MM. No, chyba, że chłód. W jej wypadku chłód śmierci... Intrygujący wiersz.

Pozdrawiam :)

Opublikowano

@corival Witaj. Tak dokładnie jest to chłód. Zazwyczaj nie komentuję swoich wierszy ale zrobię wyjątek. Przede wszystkim ze względu na bardzo tragiczne zdarzenie, które to gdzieś tam odcisneło się w moim umyśle aby powrócić w formie poezji. Merilyn Monroe występuje tutaj na początku oraz w tytule. Na końcu mamy MM i to jest moja jedyna w tym wierszu liryka inwokacyjna. Skierowana przeze mnie i do konkretnej osoby. Natomiast hollywoodzka Merilyn natomiast istnieje na zasadzie tylko i wyłącznie stworzenia dystansu oraz przestrzeni. Takie oddalenia się od zdarzenia dla nabrania perspektywy. Generalnie wiersz toczy się bezpośrednio, gdzie starałem się poniekąd - poprzez liryczną maskę oddać cierpienie i ból i samotność - na swój oczywiście celowo użyty wątek Bergen w kontekście kierowcy ciężarówki. Ból i pustkę po stracie dziecka przez matkę. Przez moją znajomą MM. 

 

Wypuściłaś z rąk szklankę
wprost na kamienną w tym miejscu podłogę.
Do ciebie mówię, MM
- nic się nie stało, twoje dziecko 
bardzo głęboko śpi.

 

Oczywiście Bergen, jak też okolice to piękne i urzekające miejsca. Dla kierowcy ciężarówki szczególnie podczas surowej zimy niekoniecznie. Siedem łańcuchów założyć na siedem kół, to często. Zmagania z mającą tendencję do poślizgu naczepą szczególnie na stromych zjazdach, to trzeba przeżyć. Ale miejsza z tym. Miało być zimno, mroźno, samotnie i... Odnośnie użycia samych figur poetyckich - to kwestia autora. Jego wybór i koniec. Tutaj nie będę wchodzić w wyjaśnienia. Wszyscy mamy swój profil. Pozdrawiam i dziękuję za koment.

 

 

Opublikowano (edytowane)

@dach Bardzo Ci dziękuję. To odniesienie do dziecka też mnie zastanawiało. Przykre wydarzenie... 

Co do norweskich dróg, zwłaszcza zimą, bez dwóch zdań nie może być to łatwe i przyjemne doświadczenie. Nie miałam okazji, ale znam opowieści. Natomiast uroda latem i jesienią na przykład jest. Także bez dwóch zdań...

Edytowane przez corival (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Ten wiersz dla mnie to bardziej proza poetycka,Ale może być, czemu nie, nie wiem dlaczego akurat Merlin Monroe ? Tak niby wyjasniasz ale to trochę udziwnione skoro chodzi o inną kobietę i to tragiczne wydarzenie. Przez to ono gubi się gdzieś w sposób przez Ciebie chyba niezamierzony.dobry jest ten motyw z łańcuchami. Napisalabym ten wiersz jeszcze raz Ale bez Merlin bo jej obecność tutaj jest nieuzasadniona moim zdaniem

Pozdrawiam kredens

Opublikowano

@Stary_Kredens dziękuję za cenne słowo. Na pewno masz swoją prawdę, jak też słusznie napisałeś. Czasem dzieje się tak, że nie docieramy poprzez. Ucieka gdzieś wątek bo czegoś zabrakło. Przemyślę Twoje słowo. Dziękuję i pozdrawiam.

  • dach zmienił(a) tytuł na wiersz do MM

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
    • @Maciek.J Nasza Polska jest piękna= cała. dzięki @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Naram-sin  dziękuję.   @Alicja_Wysocka dziękuję @Jacek_Suchowicz piękny Twój wiersz @Roma, @Rafael Marius, @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję bardzo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...